Zondag in Aalten werd de lucht gevuld met stof en spanning. Het NK Gravel voor Masters stond op het programma, en tussen de tientallen renners was ook Ron Timmermans te vinden. Trainer, projectmanager, 41 jaar – en gravelrijder in vorm.
De koers brak open toen Erwin Bakker zijn kans greep en de kop pakte. Daarachter ontstond een jagende groep, vastbesloten om de kloof te dichten. Ron zat erbij, scherp en alert. “Het was hard tegen hard, niemand wilde iets cadeau doen,” vertelt hij. “Op zo’n moment moet je vooral koel blijven. Rijden, kijken, wachten op het juiste moment.”
Dat juiste moment kwam in de sprint. In de laatste rechte lijn gooide Ron zijn fiets naar voren en pakte hij het zilver. Geen goud, wel glimmende medaille en brede glimlach. “Natuurlijk wil je winnen, maar dit voelde als een overwinning. Alles klopte vandaag.”
Wie het seizoen van Ron gevolgd heeft, weet dat dit geen toevalstreffer was. Derde op de MarlyGrav, kort geklasseerd in Rijssen – de gravelbenen waren er al. En de intensieve ploegtrainingen richting het NCK hebben daar nog een schep bovenop gedaan. “Samen afzien in de wind, dat maakt je sterker. Dat neem je mee in dit soort koersen.”
Nu is het vizier gericht op België. Het WK Gravel komt eraan, en binnen de ploeg én bij Ron zelf leeft er gezonde spanning. “Ik weet dat ik goed ben, maar op een WK is alles groter, harder, zwaarder. Dat maakt het ook mooi. Ik kijk ernaar uit om me daar te meten.”
Met zilver in de tas en honger naar meer, staat Ron klaar voor de volgende uitdaging. Voor nu blijft het beeld van Aalten hangen: een Gaul-renner op het podium, stoempend door het grind, met de blik al vooruit.