Een kleine 90 minuten pijn. Overal pijn. In longen, benen, armen, hoofd, ribben. Continu een stem van ergens in de ratio die roept dat dit gekkenwerk is. Daar tegenin het reptielenbrein dat commando’s geeft aan hart, longen, benen en onvermoede wilskrachtreservoirs om vooral maar door te gaan. Door de pijn, langs de pijn maar vooral IN de PIJN.

Een groter contrast met gisteren is bijna niet denkbaar. In plaats van hagel een zacht lentezonnetje op de wangen, in plaats van donkere wolken prachtige vergezichten over het zuid Franse land van melk en honing, alleen de mistral was nog aanwezig maar die blies goeddeels in de rug.

De Drôme, we horen de eerste krekel tsjirpen, de eerste lavendelstruikjes doemen op langs de kant van de weg. Klinkt als een lieflijk dagje op de fiets. Niets is echter minder waar. Dit was een dag die gegrift is in vijf fietsgeheugens.

De afgelopen jaren begon de Gaul! Mont Ventoux Challenge nu. Dat wil zeggen, drie dagetappes van de mythische berg. Onze extreme variant heeft dus een prelude gekend van 5 dagen waarvan er slechts een minder dan 180 kilometer kende. Om van de hoogtemeters maar te zwijgen.

Dit is nou een overgangsetappe. Niet omdat het een vlakke etappe door niemandsland van de ene bergketen naar de andere was. Wel omdat we gisteren nog 24 graden onder een blakende zon hadden, en vandaag mist, regen en temperaturen van soms nauwelijks boven het vriespunt. Maar met dat soort overgangen moet je kunnen dealen.

Ik sta even stil bovenaan een beklimming. Als mijn gehijg tot normale ademteugen is teruggekeerd, hoor ik de wind ruisen en de vogels het landschap bezingen. Overal bloemen. Voorjaar in de Vogezen. Prachtig! Het is een lange dag, maar zonovergoten en wondermooi.

Klimmen. Een rare hallucinante combinatie van macht, onmacht, pijn, euforie, deprimerende gedachten, het gevoel te vliegen en diepe existentiële zelftwijfel. En dat alles wisselend per pedaalslag.

Golvende wegen brengen ons door het Noord-Franse niemandsland. De zon lacht over de groene heuvels, aren wuiven in de wind. Af en toe een prachtig vergezicht. De start was echter een paar landsgrenzen eerder. In het Luxemburgse Escherange. Benelux-Ooduzwi Ik heb al een aantal jaar de stelling dat Nederland, België en Luxemburg iets weg hebben

Een lentezonnetje, eerst aarzelend daarna enthousiaster, streelt de zachte glooiingen van de Ardennen. Geluk op een fiets. We zijn onderweg. Maanden van trainen en weken van oplopende nervositeit liggen achter ons. Dit is het. On the road! Op weg naar de Ventoux. Al ligt die vele horizonnen verder.