Mont Ventoux Challenge Dag 2: Walk in the Parquetout
75 kilometer met een slordige 2000 hoogtemeters. Een walk in the park. Ware het niet dat in dat park de Col de Parquetout bedwongen moest worden. Welke col? Inderdaad een onbekende col in een onbekend dal van een onbekend gehucht naar een ander onbekend gehucht.
Maar ingewijden, fietsers die hem wel eens op zijn gereden, zullen bij het horen van de naam je langdurig en diep aankijken. En vooral veelbetekend zwijgen. Voor de goede waarnemer zal een licht hoofdschudden waarneembaar zijn, vol herinneringen aan pijn en des fietsers wanhoop.
Ornon
Voordat het zover is, moet eerst de Ornon bedwongen worden. Een mooie col door een kloof, niet al te moeilijk. Een loper, zoals de Vlamingen zeggen. Na een ontbijt buiten in het zonnetje gaan we goedgemutst op pad. Na luttele kilometers vlak rechtsaf naar de Ornon.
Nu heb je van die stroken weg waar je niet rustig aan kunt doen. Althans, dat geldt voor mij. Dicht bij huis is dat het fietspad van de Langeveldseslag naar Zandvoort. In de Alpen is dat de Ornon. Een col die ik gewoon niet rustig kan rijden, wat ik me ook voorneem. Dus na even bij mijn groepje gebleven te zijn, trek ik het gas open en hou dat open.
Mijn bewustzijn vernauwt zich tot 2 benen, 2 longen en een hart. Draaien, kracht leveren, de cadans erin houden. De stijgingspercentages voelen en daar de versnelling op aanpassen. De kilometers schieten voorbij.
Bovenin, waar de kloof wijder wordt, wordt ook mijn bewustzijn weer wat ruimer. Ik zuig de prachtige omgeving met besneeuwde rotswanden in me op. Dat lijkt me extra kracht te geven.
Bovenop verzamelen de 3 groepen waarin we het gezelschap hebben opgedeeld zich weer. De snellere klimmers van de ene groep halen de staart van de andere in en zo wordt het een zootje ongeregeld. De orde wordt hersteld en een voor een duiken we het dal aan de zuidzijde van de Ornon in. Ook in de afdaling smelten wat groepjes samen en een langgerekt lint zwartgele Gaul tenues komt zo aan bij de lunch.
Parquetout
Daar stapelen we koolhydraten en vooral ook zenuwen. Waar de Parquetout 2 jaar geleden een onbekende muur was waar we tegenaan botsten, is de reputatie nu meer dan gevestigd. Ewold waarschuwt dat we percentages van 20% te verduren krijgen. Dat is fietserslatijn. Als je met een wheelie door een binnenbocht bergop gaat kom je nog niet in de buurt.
Maar een kreng is het. Een kilometer of 5 a 6 met percentages die niet beneden de 9 komen en geregeld in de dubbele cijfers zitten. Met 14% als max. Iemand heeft de percentages op de weg geschilderd. Jorrit merkt terecht op dat het bijzonder is dat je 10% op de weg ziet staan daar waar je het toch duidelijk ziet afvlakken. Gekke berg.
Ik weet een goed ritme te pakken en ga gestaag omhoog. Als je weet wat je te wachten staat, valt het mee, al blijft het geen eitje.
Mens
De beloning is een zalige afdaling over rustige weggetjes met een weids uitzicht over de zuidelijke Alpen, met een glimpje Provence. Het weer blijft goddelijk. Zonnetje, zonder dat het al te warm wordt.
En groupe laten we ons vallen naar het stuwmeer van Sautet. De gelijknamige dam over en dan slingerend omhoog over een korte klim. Daar slaat het toch wat uit elkaar. Dus we hergroeperen ons en gaan door een weids, glooiend landschap, met daaromheen de Alpenreuzen, op weg naar Mens. Een stadje waar al een vleugje Provence voelbaar is.