Mont Ventoux Challenge Dag 1: buitencategorie
Maandag nog aan het werk, dinsdag een lange busreis en voor dat je het weet zit je woensdag na luttele kilometers tegen een Alpencol geplakt. En misschien lijkt het niet zo, maar dat is een buitengewoon fijn gevoel.
Vandaag 2 pieces de resistance. Om in te komen geheel in Gaul! traditie maar meteen 2 beklimmingen van de buitencategorie. De Col de Madeleine en de Col du Glandon. Twee oude bekenden voor mij. Met gemengde herinneringen, dat wel.
Madeleine
Aan de voet moet ik even mijn achterwiel checken, dat inderdaad niet helemaal goed zat. Ik laat de groep even lopen. Geert is zo aardig even bij me te blijven. Fietssolidariteit. Ik pak een tempo en rij naar de groep toe, vervolgens er voor bij. Mark de Bockx komt wel achter me aan, maar blijft een stukje achter.
Ik zoek de zone op. Een ritme dat je eeuwig kunt volhouden, voor je gevoel dan toch. Ik vertaal de zone naar de getallen op mijn boordcomputer. Vermogen controleren, hartslag ook. Een paradoxale combinatie van gevoel en meetapparatuur. Werkt voor mij prima.
De Madeleine wisselt steile stukken af met welhaast vlakke gedeelten. Ongemerkt stijg ik naar 1000 meter. Voor het eerst dit seizoen boven die grens! Het wordt frisser, de zone raak ik even kwijt, even geen ritme. Is dat de ijle lucht?
Een paar kilometer later hervind ik het weer. Draaien, ademen, genieten. Rotswanden doemen op, de nog niet weggesmolten sneeuw, wolken rond de toppen, het kabbelen van watervalletjes, het ruisen van de wind. Mijn zintuigen staan wagenwijd open en alles komt ongefilterd binnen. Een nieuwe zone. Ik voel me een met het landschap om me heen.
De laatste kilometers zijn pittig, maar ik kom er goed doorheen. Onder me kleine stipjes Gaulisten die hun gesprek met de berg aan het voeren zijn. De eerste grote col is binnen! Ik realiseer me dat het de eerste van het hooggebergte is sinds dat ik in Amerika ben geweest.
Glandon
We drinken een kop koffie en warmen ons aan een haard in een buitengewoon gastvrij restaurant. De col is net een week open, ze zijn de touristen nog niet beu.
De groep verzamelt zich wat langzaam, dus ik ben goed koud eerdat ik aan de afdaling begin. Ik krijg de remmen nog wel dicht, maar van harte gaat het niet. Maar zo snel mogelijk naar beneden, naar de warmte van het dal.
Na een heerlijke lunch op het dorpsplein van La Chambre vangen we de Glandon aan. Het is fiks warmer geworden. Aan de Glandon heb ik geen fijne herinneringen en dat wordt herbevestigd. Samen met Mark rij ik snel op kop, maar ik kan maar geen ritme vinden. Ondanks het feit dat ik de Madeleine op reserve ben opgefietst is er iets van de scherpte van mijn benen af. De warmte? Vermoeidheid? Wat dan ook.
Ik ga op zoek naar de zone, maar vind ‘m niet. Het gaat moeizaam. Niet zwaar, ik hou voldoende over, maar lekker loopt het geen moment.
Dan maar weer genieten van het majestueuze landschap. En rekenen. De paaltjes langs de kant geven de hoogtemeters en het aantal kilometers naar de top aan. Iedere keer bereken ik het gemiddelde stijgingspercentage naar de top. En dat loopt langzaam op, van 8 naar 9 naar boven de 10%.
En dat weet ik ook wel. De laatste 3 kilometers zijn loodzwaar. Niet onder de 10%. En dan heb je al 17 km geklommen. Voordeel van de zwaarte is dat je je daar makkelijker aan kunt overgeven. Geen gezoek naar een ritme, gewoon gaan. En ietsje overhouden. Dat lukt. Ik kom er soepeler doorheen –gevoelsmatig- dan 2 jaar terug op vakantie. Een weids uitzicht over besneeuwde bergtoppen is de geweldige beloning.
“Op adem komen in de ijle lucht, je eigen hartslag horen vogelvrij”
Huib Oosterhuis lijkt me geen fietser en al zeker geen klimmer, maar dat fietsen-in-de-bergen gevoel heeft hij toch maar mooi weten te verwoorden.
Na een pauze in de luwte van de wind, verzamelen we onze groep en duiken naar beneden, de Glandon af. Na luttele kilometers nog even aan de bak vals plat omhoog bij een stuwmeer. En halverwege nog even 10% omhoog op een plek waar de weg is verlegd omdat de oude weg is weggespoeld. Ik ken dat stuk wel, maar het doet van au en het is ook nog eens langer dan gedacht.
Daarna vol omlaag op een prettig rustige weg, de warmte van het dal in. Langs het stuwmeer bij Allemont en dan linksaf richting Bourg d’Oisans. Gouden herinneringen van Alpe d’HuZes en andere fietsavonturen. Voor Bourg de eindbestemming. Alwaar we heerlijk buiten kunnen eten. Het leven kan goed zijn.