Een groter contrast met gisteren is bijna niet denkbaar. In plaats van hagel een zacht lentezonnetje op de wangen, in plaats van donkere wolken prachtige vergezichten over het zuid Franse land van melk en honing, alleen de mistral was nog aanwezig maar die blies goeddeels in de rug.
Wandeletappe
Vandaag ‘slechts’ 115km op het menu. Op zich kun je redeneren dat er iets mis met je is als je een tocht van 115km met vier beklimmingen erin vooraf als een makkelijk tochtje bestempelt. Gezien de exploten die we al in de benen hebben, stelt het echter inderdaad niet zoveel voor.
Dat is te merken bij de start. Het strakke ritme van inpakken en wegwezen vertoont nu al een meer Provençaals laisser-faire tempo. Vandaag geen gebeuk. Gewoon samen genieten van de laatste etappe, de benen rust gunnen voor de finale op de Ventoux en genieten van de lente in de Drôme en Provence.
Force
Mijn vermogenmeter blijkt vandaag dienst te weigeren en nieuwe batterijen kunnen dat euvel niet verhelpen. Dat maakt me heel even chagrijnig maar in deze lentezon kun je dat niet lang volhouden. Vandaag gewoon op gevoel rijden. “Use the force, Luke!” De eerste col pakken we in een kalm tempo. De heuvels, paarden, een vlinder, fluitende vogels, we nemen het allemaal rustig op. De temperatuur is alleszins aangenaam. De hellerit van gisteren lijkt van een totaal ander tijdperk en universum.
De slapende reus
Enkele meters in de afdaling ontvouwt zich een weidse vallei. Met majestueus daar bovenuit torend de Reus van de Provence: de Mont Ventoux. We kijken er vol ontzag naar. Het einddoel van onze tocht die een week geleden in Maastricht begon. De reus slaapt nog, zo lijkt, maar zondag zullen we toch de strijd aan moeten. Het vooruitzicht van anderhalf tot twee uur zelfopgelegde pijn.
Chasse patate
Na de afdaling hergroeperen Ewold, Paul en ik, maar we missen Ello en Julien. We vermoeden dat ze net om een dorpje waar we stonden zijn heen gereden. Ewold vraagt twee fietsers -ik weet nog niet wat hij precies heeft gevraagd….- of hij ze heeft gezien en het antwoord schijnt bevestigend te zijn. Ligfietsers die uit de achtergrond komen hebben ze in ieder geval niet te zien.
We vermoeden dus dat ze vlak voor ons rijden. Ewold zet er meteen de sokken in. Paul en ik hebben daar geen zin in. Dat wordt versterkt door een zich snel aan mij opdringend gevoel dat ze helemaal niet voor, maar achter ons zitten. Op de klim die we op moeten zijn Ello en Julien namelijk niet te ontwaren en dat zou wel logisch zijn. Ik heb geen zin om een een zinloze jacht te openen op fietsers die waarschijnlijk achter ons rijden. Op de col aangekomen leert enig telefoonverkeer inderdaad dat ze nog achter ons zitten. We hergroeperen en vervolgen onze weg naar de voorlaatste klim van importantie.
Via een prachtige kloof, gedomineerd door een kasteel dalen we naar Montbrun-les-Bains. Daar ken ik een (goede! we hebben het er niet meer over Ewold…) crêperie waar ik al meer gelukzalige fietslunches heb genoten. Dat doen we nu dus ook. Het leven kan goed zijn.
Genietend van de omgeving pakken we het laatste klimmetje van de dag naar Sault. Het mag nauwelijks naam hebben.
Nesque
Dan het dal in bij Sault en de Nesque over. Hier een nietszeggend beekje. Onvoorstelbaar dat dit slechts enkele kilometers verderop een imposante kloof in de aarde heeft uitgesleten. En precies die kloof gaan we in. Het is altijd een hoogtepunt in deze streek. De opengespleten aarde met op de achtergrond de altijd naar je grijnzende Ventoux. “Wacht maar……..” Lijkt de berg continu te zeggen.
Een kort klimmetje en dan is het bijna alleen nog maar dalen naar ons einddoel. Wat een beloning. We nemen mooie binnendoor weggetjes. Af en toe een beetje zoeken, maar dan toch, het hotel bij Prato Plage!
Tocht
Gisteren kwamen we vlak voor Remuzat door het plaatsje La Motte-Chalancon dat getuige een bord een stedenband -kan iemand mij daar een keer de zin van uitleggen?- heeft met Verviers. Hé, een week geleden reden we daar vlak langs! Zou iemand uit La Motte-Chalancon ooit verzonnen hebben dat het leuk is om een fietstocht naar Verviers te organiseren om de stedenband te eren? Nee, dat is natuurlijk gekkenwerk, wie verzint dat soort idioterie?
Oh ja, vijf Gaulisten uit het vlakke land. Vandaag is relatief zo makkelijk dat je bijna vergeet dat we 8 etappes, 1372km, 25000 hoogtemeters en 52 uur op een fiets achter de rug hebben in de afgelopen week. Hoe flexibel lichaam en geest zijn, dat ze zich daar gewoon aan aanpassen! Nu ja, gewoon. Het was toch best wel een tochtje.
If you ever
Fantastisch om met z’n vijven te beleven. Voortaan hoeven Ello, Ewold, Julien, Paul en ik alleen nog maar veelbetekenende blikken uit te wisselen. Zeker als het gaat om etappe 7. Maar toch ook al die andere prachtdagen op de fiets. We mogen nog een keiharde finale zondag, op de laatste 21 kilometer waarnaar onze challenge van bijna 1400km vernoemd is. Maar voor nu even tevredenheid, trots en geluk.
Ik gooi mijn favoriete citaat van Robert Penn er nog maar eens in:
“The bicycle saves my life every day. If you’ve ever experienced a moment of awe or freedom on a bicycle; if you’ve ever taken flight from sadness to the rhythm of two spinning wheels, or felt the resurgence of hope pedalling to the top of a hill with the dew of effort on your forehead; if you’ve ever wondered, swooping bird-like downhill on a bicycle, if the world was standing still; if you have ever, just once, sat on a bicycle with a singing heart and felt like an ordinary human touching the gods, then we share something fundamental. We know it’s all about the bike.”
Dat dus…….