Ik sta even stil bovenaan een beklimming. Als mijn gehijg tot normale ademteugen is teruggekeerd, hoor ik de wind ruisen en de vogels het landschap bezingen. Overal bloemen. Voorjaar in de Vogezen. Prachtig! Het is een lange dag, maar zonovergoten en wondermooi.
Vijfgangendiner
Vandaag staat een vijfgangendiner op het menu. Vijf beklimmingen van importantie en een aantal naamloze amuses tussendoor. We beginnen mild in het Rijndal dat ontwaakt in de lentezon. Kastelen zijn achteloos op de heuvels gedrapeerd, talrijke crucifixen herinneren ons aan een veel groter en niet zelfverkozen lijden en op een middeleeuws torentje ontwaren we een nest met twee heuse ooievaars. Echte, tot onze grote verbazing. Het is natuurlijk de mascotte van de streek.
Cartouches
Lang duurt het kalme begin niet. Na luttele kilometers rechtsaf aan de eerste gang van de dag. Het blijkt moeilijk te zijn om in Gaul! tenue de competitie niet aan te gaan. Ewold schiet meteen wat cartouches leeg met pittige versnellingen. Ello volgt. Ik pas. Cartouches raken op. Die hebben we nog nodig.
Lang bungel ik op een meter of 50. Dan wint toch de competitiedrang het van het verstand. Bij kilometer 3 van de top besluit ik een kilometer lang 330 Watt (voor de kenners) te gaan rijden. Daarmee haal ik Ewold en Ello in, die uiteraard volgen. Competitiedrang nietwaar. Uiteindelijk belsuit Ello dat het genoeg is en met een ziedende versnelling sleept hij de morele eer in de wacht.
Bewustzijn
Dat klimmen en dalen is een raar spelletje. Dat schreef ik gisteren al over klimmen. Raar is hoe je bewustzijn verandert. Bij het klimmen ben je én enorm bezig met je lijf en gedachten én komen tegelijk allerlei waarnemingen ongefilterd en kraakhelder binnen. Ze griffen zich ook meteen flink vast in je geheugen. In flarden weliswaar, maar die blijven dan ook helder voor de geest staan.
In afdalingen dan weer de concentratie in het moment. Moeilijk te herinneren, afgezien van de sensatie van snelheid, de wind om je oren, vrijheid!
Route de Crêtes
Volgende gang van de dag is de Col de Calvaire. Die begint danig pittig met percentages van rond de 10%. Ewold, Ello en ik blijven nu gewoon samen, Paul en Julien daarachter. Iedere keer als ik de kop neem, komt Ewold er naast rijden. Dan weer ervoor. Dan vind ik zijn tempo weer te onregelmatig en ga weer op kop rijden. Bij bovenkomst concluderen we dat we het alletwee prettig vinden om bergop op kop te rijden. Zo, hebben we dat ook weer helder 😉
We vervolgen de rit over de legendarische Route de Crêtes. Ga ook daarheen en hoop op weer zoals wij dat hebben, want het kan er ook spoken. Nu is het kraakhelder, en kunnen we genieten van de vergezichten vanaf de weg die over de Vogezentoppen loopt. De laatste keer dat ik ‘m reed, was in de cyclo Trois Ballons. Toen heb ik alleen een achterwiel en een haaienshirt (echt waar) gezien. Nu gelukkig tijd om de uitzichten weer in ons op te nemen. We hebben qua kilometers nog niet zoveel achter de rug, maar door het vele klimwerk is de tijd al flink voortgeschreden en het calorieverbruik ook. Bij Le Markstein, voordat we aan het klimmetje naar de Grand Ballon beginnen, doen we dus een snel taartje. Mmmmm.
Na de Grand Ballon een heerlijk lange afdaling. Nu gaan de kilometers ineens weer wat sneller. Dan de Cold de Hundsruck. Gang drie van de dag. Ik vind dat altijd een kreng en ook vandaag is ie niet zo aardig. Als je denkt ‘wat loopt ie lekker’ trakteert de berg je op 10% plus stijgingspercentages, zelf op het einde. Ewold spuit weg. Ello blijft bij Julien, Paul en ik zwemmen daar ergens tussenin. Ik rij op relatieve reserve nog wel een PR op de col. Dat valt dan weer mee!
Intermezzo
In de afdaling staan Jacinta en Hans met de in allerlei dimensies langverwachte lunch. We laven ons als dorstige en uitgehongerde barbaren, hetgeen we op dat moment ook wel geworden zijn.
Ik herinner me ineens van de afdaling dat er nog een gluiperig stuk klimmen in zit. Dat blijkt meteen na de lunch te zijn. De lunch goed herkauwd dus.
Overgang
We dalen af en komen in een overgangsgebied naar de Jura. Mooi in de zon en tegelijkertijd tamelijk non-descript. Na het natuurschoon van de Route de Crêtes en de rest van de Vogezen gaan die golvende boerenvelden toch wel enigszins vervelen. Hoewel ik ook besef dat dit landschap oneindig veel mooier is dan honderden zo niet duizenden kilometers Amerika die op de fiets heb doorkruist.
Kan ook zijn dat de geest afgestompt raakt door de enorme afstand en hoeveelheid hoogtemeters –om maar te zwijgen over de afgelopen dagen- dat alles een beetje minder lijkt. Ewold vraagt zich af of wielrenners nou zo dom zijn, of worden door al dat gefiets. Ik hou het op het laatste. Mijn Amerikaanse tourleider Mike noemde dat de ‘five hour brain kickin in’. Ofwel de geestelijke staat van een amoebe waarnaar je na een lange dag fietsen zo rond vijf uur ’s middags afzakt.
Finale
Dan doemen de laatste twee gangen van de dag op. Twee heuvels die niet heel veel voorstellen, maar na meer dan 150 kilometer toch pittig zijn. Ello gaat de strijd aan met een lokale fietser en verwijst diens ego naar de prullenbak. Je rotzooit nu eenmaal niet met een Gaulist. Daarachter volgen we als de rest. Julien laat lang op zich wachten. Mobiel telefoonverkeer wijst uit dat hij lek is gereden. Ik besluit ‘m te gaan halen.
Ik kom hem maar niet tegen dus raak onderhand ongerust dat ik hem gemist heb. Dan toch, vrijwel onderaan de klim, zie ik hem fietsen. Ik stel de ploegleiding op de hoogte en fiets met hem de klim weer omhoog. Deze gang dus lekker twee keer opgepeuzeld.
Dan na wat gepiel in de wind op een hoogvlakte een fijne afdaling en dan gelukkig de allerlaatste gang van de dag. Nog tamelijk gepeperd met aardige stijgingspercentages, maar we komen er goed doorheen. Geen gerace meer, gewoon ieder in het eigen tempo omhoog.
Als beloning nog een fijne afdaling naar ons onderkomen voor de nacht. Waar de hoteleigenaresse ons kauwgomkauwend welkom heet.
‘Aard, ‘oog en wijd
In Roosendaal heb (of had?) je de voetbalclub de Kaaise Boys. Hun spelstijl wordt omgeschreven als ‘aard, ‘oog en wijd. Ofwel schoten die hard, hoog en ver van het doel zijn. Welnu deze dag was zeker wijd, tamelijk hoog en relatief nog wel een beetje hard.
Met meer dan veel plezier gelezen.