Een lentezonnetje, eerst aarzelend daarna enthousiaster, streelt de zachte glooiingen van de Ardennen. Geluk op een fiets. We zijn onderweg. Maanden van trainen en weken van oplopende nervositeit liggen achter ons. Dit is het. On the road! Op weg naar de Ventoux. Al ligt die vele horizonnen verder.
Bij het avondmaal voor vertrek in Maastricht wordt de spanning lekker opgevoerd. Als studenten die luttele minuten voor een tentamen nerveus makende vragen op elkaar afvuren, worden wattages, kilometrages en gebrek aan promillages doorgenomen. Dat gaat gelukkig in een gemoedelijke sfeer.
Verrassingen
In de ochtend bij het hotel in Maastricht gelukkig de bevestiging: geen essentiële zaken vergeten. Alle fietskleren en andere parafernalia zitten op het lijf of aan de fiets. We kunnen. Als leuke verrassing kom ik Harm Wallast tegen, die zo te horen een kort nachtje heeft gehad na de Klimclassic, waaraan hij al sinds jaren meewerkt.
Nog een topverrassing, de dochter van Julien, Jasmijn heeft geweldig toffe geluksbandjes gemaakt voor ons allemaal. In Gaul! zwart-geel. Ik zie een merchandise item voor me! Maar voor nu is het geweldig lief en gaaf dat ze dat voor ons heeft gedaan. Geeft een goed gevoel.
Start
Op naar het station waar we Ewold ontmoeten. De gebruikelijke foto’s met Gaul!/War Child banner worden genomen en we zeggen dag tegen het enthousiaste uitzwaaicomité van familie en vrienden die naar Maastricht zijn afgereisd. En dan…. Echt op weg.
We rijden naar de Kennedybrug en dan na een paar kilometer echt de stad uit, richting Kanne. De Maasvallei ligt er mooi bij. We horen in ons genietend stilzwijgen het zoete zoemen van onze fietsen. Dank Rick de Leeuw, voor deze prachtmetafoor.
Het is even wat spoorzoeken, maar dan de brug over het kanaal, de Maas en de snelweg naar Luik. Ontelbare keren zat ik daar in de auto, op weg naar training of wedstrijd. Dan de eerste klim het Maasdal uit. Rustig aan is het devies vandaag. Nog ruim 1300 kilometers, waarvan aardig wat bergop, te gaan.
Voerstreek
Dan langs de Abdij van Val Dieu de Voerstreek in. Ik heb het niet zo op de Voerstreek. Ik vind het een niet zo’n fraai stukje aarde. Op de vallei van Val Dieu na dan. Ewold merkt terecht op dat je ook lelijke stukjes nodig hebt om het mooie te waarderen.
We naderen Spa. Bekend terrein van vele trainingen. Grappig om er nu eens doorheen te rijden op weg naar een bestemming die flink verderop ligt. Langs een opgebroken plein zoeken we de Rosier. Het is toch te lang geleden dat ik er geweest ben, want zeer gedecideerd, dat wel, wijs ik ons de verkeerde weg. Die komt overigens wel op de Rosier uit , maar doet dat via een lekker steil begin. Nu ja, zoals Julien zegt: “goede training voor wat komen gaat.”
Rosier
Ook de Rosier gaat beheerst, al kunnen Ewold en Ello zich niet helemaal inhouden. Paul -die op zich de hele dag lekker druistig fietst- volgt mijn wiel. Julien daar iets achter. Dan de afdaling naar La Gleize langs de varkens in Coeur en het sanatorium. Hoe vaak heb ik die wel niet gedaan? We steken door langs Rahier. Een stuk wat ik nooit fijn heb gevonden wegens het voortdurend stijgen en dalen. Nu gaat het makkelijk. Het is sowieso een dag met weinig vlakke meters. Het gaat bergop of bergaf.
Kot
Dan volgen we de Lienne naar Lierneux. Zo’n weg waar België weer eens bewijst dat het met de VS een Westers land is dat weigert te investeren in de openbare ruimte. Het wegdek is een vermoeden van asfalt, niets meer. Des te fijner als we na een aantal kilometers wel weer iets gladders onder de wielen krijgen.
In Lierneux treffen we een friterie die we bombarderen tot lunchplaats. Een vrouw die eruit ziet alsof ze haar frietkot nimmer verlaat –ik krijg een spontaan Jambers gevoel- zet ons broodjes kroket en kipspiesen uit de frituur voor. Niet echt een goed sportdieet, maar enfin, je moet ook eens wat van de lokale cultuur proeven nietwaar.
Ardennendefensief
We vervolgen onze weg, nog maar een kleine 60 kilometer naar de eindbestemming. We doorkruisen streken waar af en toe bordjes richting bekend klinkende plaatsen staan, maar waar je ondertussen toch geen idee hebt waar je uithangt. Ik niet in ieder geval. De klimmetjes pakken we op reserve aan. Het is vandaag het Ardennendefensief.
Dan doemt om een bochtje een klimmetje op dat Ello en ik kennen van het Gaul! trainingsweekend. OK dan, ik trek even het gas iets verder open. En wat gaat deze nu veel makkelijker dan 3 weken terug! Een kilo of wat lichter scheelt toch.
Het land van Charly
We komen langs de plaatsjes die we ook aangedaan hebben bij het trainingsweekend. Buret! Dan gaat mijn scheikundig hart toch weer even sneller kloppen. Ineens is het wegdek een waar biljartlaken. Teken dat we België uit zijn en Luxemburg binnen zijn gereden. Het land van Charly Gaul!
In een gestaag dalende lijn, met nog een goed lopend klimmetje erin, naderen we ras de eerste eindstreep van de tocht. Fijn om de benen nog even los te trappen. De eindbestemming in Escherange, waar onze begeleiders al zitten te wachten, heeft geen WIFI. Blinde paniek. Dat wordt echt gedwongen rust……