Een kleine 90 minuten pijn. Overal pijn. In longen, benen, armen, hoofd, ribben. Continu een stem van ergens in de ratio die roept dat dit gekkenwerk is. Daar tegenin het reptielenbrein dat commando’s geeft aan hart, longen, benen en onvermoede wilskrachtreservoirs om vooral maar door te gaan. Door de pijn, langs de pijn maar vooral IN de PIJN.
En dat geheel vrijwillig.
De finale van de Gaul! Mont Ventoux Challenge Extreme……..
Rustdag
Maar eerst hebben we nog een rustdag. Dat blijkt niet mijn dag, maar als je er een mag uitzoeken, doe dan de rustdag maar! Het is wel lekker, even geen stress van door moeten. Beetje uitslapen, de ontploffing van spullen op de kamer intact laten, relaxed ontbijten en dan fiets poetsen.
Mijn vermogenmeter die gisteren dienst weigerde, blijkt het na een zonnekuur -om het vocht weg te drogen- weer te doen. Dat is fijn, want dat domme getal van hoeveel Watt ik wegtrap heeft me vorig jaar naar een verpletterend persoonlijk record geholpen. Als ik onder de waarde zakte waarvan ik wist dat ik die kon trappen, gewoon weer aanzetten. Nou ja, gewoon…. Het hielp wel. Daar gaat het dus niet aan liggen.
34
Bij het poetsen ontdek ik dat ik voor een 38 binnenblad heb, terwijl ik dacht dat het 34 was. Zo ver de goede voorbereiding. Ik weet dat ik er mee bovenkom, maar voor extra souplesse heb ik toch liever een 34. Dus naar de fietsenmaker. Die heeft er geen, maar verwijst me naar de Intersport, die wel een fatsoenlijke 34er blijken te hebben. De jonge mecanicien monteert hem snel, maar is vervolgens 45 minuten met mijn derailleur aan het worstelen om die in het gareel te krijgen. Ketting korter, nieuwe kabel, niets helpt. Een lam stelschroefje is de boosdoener. Hij verwijst me weer naar fietsenmaker 1, die hebben dat wellicht nog liggen. Overigens rekent hij maar een kwartier arbeidsloon, dat is buitengewoon fideel.
Na de lunch -ik krijg mijn ketting inderdaad niet goed op de versnellingen- weer naar fietsenmaker 1. Die biedt me een kopje koffie aan en begint dan te zuchten over het werk van zijn collega van de Intersport. Heerlijk. Na het vers verworven binnenblad andersom -op de goede manier- te hebben gemonteerd begint wederom de grote worsteling met mijn derailleur. Even komt er zelfs een nieuwe uit de doos, maar 300 euro vinden we beiden, hij ook, te gortig. Met veel toewijding weet hij de derailleur precies goed te krijgen. Niets meer aan doen dus.
Dan even de boel testen op een heuvel, een hele steile, en dat voelt buitengewoon goed. De benen voelen ook niet slecht overigens. Weer een beetje moed. Vervolgens glijd ik bij het uitkomen van een winkel op m’n fietsschoenen uit over een gladde stoep. Een verse schaafwond op de knie is het resultaat.
Voeg daarbij weer een stijve rug; de rustdag is niet mijn dag.
Oorlog
De psychologische oorlogsvoering onderling is ondertussen gestart. Vooral Ewold is daar een meester in. Zelf rijdt hij overigens op de rustdag niet in Gaul! tenue. Dat is bij een aantal wielrenners een methode om niet herkend te worden bij trainingen als ze vol zitten met doping. ‘Men in black’ noemt de UCI dat. Mmmmmm, Ewold?
Alles wordt aangewend om de anderen onzeker te maken. Maar het blijft een leuk spel. Net als vorig jaar krijg ik de favorietenrol toebedeeld. Vorig jaar achter Jeroen van de Calseijde. Maar aangezien die er niet bij is, wordt mij de eerste plaats toebedacht door Ello en Ewold. De spanning hoopt zich op! Zij zijn beduidend beter dan vorig jaar en ik ongeveer hetzelfde. We see it when we get there, gooi ik er maar weer eens in om mezelf gerust te stellen.
Uur u
Na een goede nacht de rituelen van alles klaarmaken. Bijgeloof giert zinloos door mijn hart. Eerst de linker sok aan. Welk liedje luister ik als laatste vooraleer te vertrekken? Dat soort onbenulligheden. Ewold voert zijn ontregelstrategie goed door door als laatste te verschijnen voor vertrek en alles op z’n gemak te doen.
Dan inrijden naar Bédoin. Even de spieren los trappen en op spanning brengen. Het is een prachtige lentemorgen. Lou Reed zingt in mijn hoofd: ‘Just a perfect day!’ De Ventoux doemt op, ‘I’m gonna spend it with you……’ Tegelijkertijd het vooruitzicht van anderhalf uur diepgaan, pijn en strijd. Moet dit echt?
In onze eigen gedachten verzonken peddelen we naar bedevaartsoord Bédoin. Bekende plekken en wegen. Het is druk op deze Pinksterdag. Zou de Heilige Geest met ons zijn?
Start
Na een kameraadschappelijke groepsfoto -die kameraadschap gaat nu even in de kast- de start via de rotonde van Bédoin om de officiële streep mee te pakken. We maken lekker tempo, maar niet zo ziedend als met de pelotons van 25 Gaulisten die ik bij eerdere Mont Ventoux Challenges heb meegemaakt.
Ewold en in wisselen de kopbeurten af. Ello weigert. Julien en Paul ook. Ik kijk even om en zie dat Paul en Julien er nog aanhangen. Op een meer stijgende strook trekt Ewold hard door, ik neem over en trek even hard door. Julien en Paul liggen er even later af. Zei ik al dat de kameraadschap even in de kast ging?
Bos
Af en toe trekt Ewold of ik hard door, Ello -notoire locomotief Ello- weigert nog steeds kopwerk te doen, maar we houden het tempo tamelijk beschaafd. We zien wel in het Bos. Het beruchte Bos van de Ventoux, een spookachtig bos vol nachtmerries, afgekloven fietsbenen en voorgoed geruïneerde ego’s.
Bij St. Esteve, waar een felle haardspeldbocht de poort vormt naar negen kilometer fietshel met onbarmhartige stijgingspercentages, geeft Ewold zoveel gas dat ik denk “je doet maar.” Ello denkt kennelijk hetzelfde en blijft in mijn wiel. Ewold blijft op een meter of 30 voor ons. We gaan hard, heel erg hard. Maar ik weiger hem een onoverbrugbare voorsprong te geven.
Alles bonkt, bonst en beukt in mij. Dit is afzien. Waarom zijn we dit in vredesnaam aan het doen? Op instinct ram ik door. Als Ewold wint, dan gaat ie het niet cadeau krijgen!
Touwen
Na een aantal kilometers hard doorrammen hoor ik Ello’s ademhaling zwaarder worden. Ik geef een dotje gas bij en hoor het gehijg achter me intensiveren. Uit mijn ooghoek zie ik het elastiek oprekken dus ik geef nog een beetje gas bij. Het elastiek wordt nu heel lang en breekt. Ello lost. Zo dat is weer een in de touwen. Nu Ewold nog….
Nergens vind ik een fijn ritme. Het is rammen op de max, veel worstelen, weinig fietsen. We vliegen talloze andere fietsers voorbij, maar ik heb alleen oog voor dat Gaul! shirtje voor me. Dat van Ewold. Het gat wordt niet groter en dan geeft me wat moed. Over het algemeen verslapt hij iets tijdens een klim en hij is nog alleszins binnen schootsafstand. Ik duw een aantal stroken hard door en ik kom bij zijn wiel.
Nu meteen door! Deze intensiteit kan ik een tijdje volhouden zo weet ik. Oh dank, werkende vermogenmeter! Ewold pakt mijn wiel maar ik voel dat hij op z’n tandvlees zit. Ongenadig door nu, al is het net zo ongenadig voor mezelf. Hij lost. Weer een in de touwen, ik lig op kop!
Flèche
Mijn adem wordt afgesneden. Een bankschroef staat op mijn borst, mijn tussenribspieren doen pijn. Het is best warm in het bos, de lucht is droog en overal de walmen van overbelaste koppelingsplaten vanwege het drukke autoverkeer. Moet dit echt?
Door, door, door! Als ik 300 Watt of meer trap weet ik dat ik de voorsprong op Ewold en Ello vergroot dus ik probeer die waarden op te zoeken. Ik sleep mijn eigen lijf er iedere keer met de haren bij. Dan weer de boel iets vieren om wat bij te tanken. Maar oppassen dat ik niet verslap en mijn lijf ga wentelen in de verleidelijke comfortabele zone; dit is koers!
Ik passeer twee fietsers waarvan een op een e-bike. Ze kijken in verbazing en lichtere bewondering naar mijn snelheid. “Ah, une flèche!” roept er een. Ik voel me niet zo, maar het is wel doping voor mijn ego.
Kale berg
De iets makkelijker lopende stroken bij Chalet Reynard doemen op. Even de giga-spanning van de benen, even een paar slokken drinken, ik heb genoeg marge. Dan linksaf het kale stuk op. Dit vind ik altijd een fijner stuk. Je ziet de top, de omgeving (vandaag echter even niet) en het landschap is zo onaards dat het inspireert. Geef mij de zone boven de boomgrens maar, ook al is die hier min of meer kunstmatig.
Ik weet nog weer goed kracht te zetten. Waar ik vorig jaar het gevoel had te verslappen op dit stuk, kan ik nu nog rond de 300 Watt blijven trappen. Uiteindelijk is het verschil slechts seconden op deze strook, maar het gevoel wil ook wat. Het blijft een worstelen in en uit het ritme. Hijgen, rammen, trekken, duwen. Het zweet stroomt in bergbeken van mijn hoofd, ondanks de aangename koelte hierboven.
Ik zit zo in de inspanning dat ik niet eens meer probeer een stoere pose aan te nemen voor de traditionele fotografen die langs de kant staan. Alleen maar door, naar de top. Nog maar 20 minuten pijn!
Rond het monument voor Simpson -dat weer helemaal aan me voorbij gaat- staan Roy Bouten en zijn vrienden. Een bekende van me die morgen de Ventoux drie keer gaat doen in het kader van een actie tegen MS. Ik voel zoveel pijn dat ik hem toeroep dat ie het vooral niet moet doen. Onzin. Natuurlijk moet ie het wel doen. De aanmoedigingen doen me goed, maar mijn hemel, wat is dit een worsteling.
Top
Rationeel weet ik dat ik als eerste boven ga komen, maar wat is ratio nu nog? Mijn instinct is op de vlucht voor de zwart-gele bloedhonden die achter me aan zitten. Hou ik het vol? Mijn vermogen zakt naar 250 Watt. Ik krijg toch geen inzinking?
Een paar slokken drinken, even staan op de pedalen en ik weet de motor weer op te jagen. De laatste kilometer. Dit moet gaan lukken. Maar die laatste vijfhonderd meter, jemig, waren die altijd al zo steil? Achter me is Ello voorbij Ewold gereden. Ewold heeft toch teveel gegeven in het bos.
Dan toch sneller dan ik verwacht de laatste haarspeldbocht, even staan nog, even bijten, ok nog wat langer staan en wat langer bijten, een groet naar de hemel en dan over de streep, de drukte in. Als eerste boven, de favorietenrol waargemaakt. Trots! Ik klok 1:24 met de hand, maar 1 minuut boven mijn PR na 8 monsteretappes over heuvels en bergen. Nog trotser!
1500 meter
En dan dubbelgevouwen boven een stuur uithijgen. De pijn zingt nog even lekker na. Ik zie Ello, die hoest en proest dat het een lieve lust is. Ik ook. Lijkt op het beroemde 1500 meter kuchje van schaatsers. Met het subtiele verschil van zo’n 1:21 uur in tijdsduur van de inspanning. Langzaam komen we weer bij zinnen. Ewold komt binnen, ook flink onder de anderhalf uur. Dan ‘rookie’ Paul in een fenomenale 1:39 en Julien in een voor zijn postuur meer dan magistrale 1:43.
Voldaan
Voldaan genieten we -tussen iets teveel auto’s dat wel- van een zalige afdaling, koffie en bier in Bédoin en een lunch in Carpentras. De laatste meters van onze epische Gaul! Mont Ventoux Challenge Extreme zitten erop! Vijf mannenlevens zijn voor altijd veranderd. Hoe? Dat weet ik niet. Dat volgt wellicht in de nabeschouwing 😉
Wat een enorm knappe prestatie van jullie vijf. En wat een bijzonder mooie schrijfstijl heb je, je neemt de lezer echt mee in het avontuur. Ik vond het zóó gaaf om het op die manier van afstand mee te mogen maken, dat ik in deze laatste blog echt vol spanning hoopte dat je de door jou zo felbegeerde eerste plaats zou pakken. 🙂
Ha, het leuke van winnen is dat je het niet cadeau hebt gekregen.
Afzien tot kunst verheven.
Klasse voor jullie vijven!