Wat voel je nadat je in drie dagen meer dan 600 kilometer hebt gefietst om geld voor TeamUp in te zamelen? Trots natuurlijk. We hebben met de sponsoractie al bijna 20.000 euro opgehaald (en de teller loopt nog!). Bovendien beseften we op het Amsterdamse hoofdkantoor van War Child allemaal dat we het samen hadden gedaan. Maar mooier dan Carel André het op 14 mei deed konden we het eigenlijk niet uitdrukken. Nadat we in drie dagen meer dan 600 kilometer hadden gereden droeg de woordvoerder van War Child zijn eigen versie van Hendrik Marsmans Denkend aan Holland voor.
Denkend aan Holland
zie ik slanke lichamen
snel door oneindig laagland gaan
rijen ondenkbaar
sterke goede vrienden
geven liefde ruim baan
en in die geweldige
lichamen verzonken
kloppen de harten
doorbloed van passie
voor kinderen die
niet kunnen dromen
omdat de oorlog het kind
heeft meegenomen –
maar door zweet en afzien
om water vragen
naar adem happen
krijgen kinderen lucht
durven dromen kunnen dansen
en de zon gaat glanzen
komt in schitterende kleuren omhoog
tot in Afrika en het Midden-Oosten
wordt de kracht van Gaul
vriendschap met een hart als motor
gevoeld en geloofd.
Toch blijven er na zo’n tocht bij elke deelnemer eigen mooie herinneringen hangen. Daarom hier een collage van mooiste herinneringen:
Jorrit Jongbloed
De straat in rijden bij Warchild voelde nooit eerder zo, als thuis komen. Een warm onthaal van familie, vrienden en medewerkers van Warchild. Op dat moment schoot het door mijn hoofd: we hebben toch wel iets speciaals gedaan met z’n allen. Met z’n allen, want 600 km fietsen dat doe je niet alleen. In twee groepen reden we in wisselende samenstelling, waarbij iedereen zich verantwoordelijk voelde voor elkaar. De een deed wat meer kopwerk, een ander lette op de route, weer een ander zorgde ervoor dat niet ieder verhaal over materiaal ging.
Wat een mooie club mensen is het toch dacht ik daar in de Helmholtzstraat in Amsterdam. Ik heb nieuwe mensen ontmoet, leden die soms net als ik al lang(er) lid zijn van Gaul, of juist net lid zijn van Gaul, we hebben met elkaar genoten van prachtige landschappen, optredens tijdens het benefietconcert en vooral heel veel lol gemaakt op en naast de fiets. Een fantastische driedaagse met een ongekend grote opbrengst voor Warchild want alle deelnemers hebben een succesvolle persoonlijke actie gedaan. Al die donateurs, die mij niet alleen verraste en steunde door te geven maar ook door de warme belangstelling. De afgelopen dagen heb ik al vaak met een grote lach op mijn gezicht moeten vertellen hoe het was: Fantastisch! en dan die vraag: gaan jullie volgend jaar weer, want dan doneer ik zeker hoor!
De tocht begon donderdag 11 mei, de dag voor mijn verjaardag in de Timmerfabriek in Geleen. Michel van Dijke van de wielerbaan Geleen kon geen accommodatie regelen bij zijn baan en toen zijn baas dit hoorde zei hij: “maar ze kunnen toch bij ons op het bedrijf overnachten en het ontbijt verzorgen we ook voor ze!” Anky een van de organisatoren samen met Liane, Michiel, Floris en Jorrit kon dit nieuws nauwelijks brengen of een relatie van Michel ‘ ging ervanuit’ dat hij ‘ dan weer’ de energiedrank zou leveren. Fantastische support en gastvrijheid, die wij ook ontvingen in Ter Apel waar Marga Kieffer en Ruben Neehof, niet alleen een heerlijke overnachting verzorgde in De Ark, maar ook in en met het Boschhuis een fantastisch benefietconcert op poten zette dat 4000 euro voor TeamUP oplevert.
Ondertussen had Liane Bikeassist succesvol benaderd, onze materiaalsponsor voor de TeamUP Tour, de mannen van Bikeassist stelden wielen ter beschikking, schoonmaak- en smeermiddelen allemaal om te gebruiken en vervangingsmateriaal als binnen- en buitenbanden en kettingen konden we kopen wanneer nodig, retourneren wanneer ongebruikt. Onze bussen vulden zich zo al rap, twee bussen beschikbaar gesteld door Marc de Bokx en Berry van den Brink. Ze brachten de bus wel even naar Geleen en reden dan gewoon de volgende dag met ons op de fiets mee naar Amerongen, waar we in de proloog bij Berry bij aankomst al een lichte pastamaaltijd kregen en Giro keken, waar we ’s avonds heerlijk aten en sliepen in een leegstaande school.
De bussen werden bestuurd door Herman Jongbloed (vader van Jorrit), Jo de Wit (vader van Liane) en Casper Prins die niet mee kan fietsen maar zich graag inzette voor deze TeamUP Tour. Herman nam de taak op zich om alle inkopen te doen, regelde dat op de pauze plekken er ook toiletgelegenheid was.
Het schoot allemaal door mijn hoofd daar terwijl ik mijn fiets de trap op tilde bij Warchild: wat geweldig dat zoveel mensen hier aan bijgedragen hebben, zoveel mensen die meer deden dan we vroegen. Dankzij hun konden wij fietsen en geld ophalen. Maar ik wilde ook naar huis, want Mieke had ik vrijdag nog wel gezien in Tilburg bij de lunch, verzorgd door Prins Heerlijk (een sociale onderneming), maar ook zij maakt het mogelijk net als als die andere vrouwen en mannen vriendinnen en vrienden van Gaul renners. Eerst nog even douchen bij Duofit dankzij Harm Wallast die op zondag zijn deur open gooide, omdat die van de fitness dicht bleek te zijn. Gaul, we zitten door heel Nederland en zijn een netwerk dat is voor mij gebleken deze drie dagen en de maanden ervoor.
Richard Bastiaans
Hoeveel km heb ik al niet gereden in Nederland. Ik rij al ritten op een racefiets sinds 1974, toen ook nog vaak vakantieritten met bepakking. Tegenwoordig vooral trainingsritten en wedstrijden. Alleen al sinds 2009 heb ik al bijna 80.000 km gereden, waarvan heel veel in Nederland. Ik was dan ook verrast dat ruim 600km in Nederland rijden met de TeamUp Tour zo leuk was! Natuurlijk: we reden de Tour samen en onderweg beleef je ook dingen samen en ben je bezig met de omgeving en om vlot van A naar B te rijden. En ik had er ook echt lol in om de Tour te rijden. Het was een fijne ervaring.
Een heel bijzonder ervaring had ik op zaterdagavond na de tweede etappe, hebben we een (voor 217 km rit een net te kleine) maaltijd achter de rug. Een prachtige avond: vocht in de lucht na de pittige regenbui eind die middag, maar nu een wolkeloze lucht en een avondzon. Ter Apel is mooier dan ik verwacht had: het ligt in een bosrijke omgeving. En zeker Hotel Boschhuis is een mooi karakteristiek gebouw aan het einde van een bomenlaan. In de grote zaal van dit hotel is het benefietconcert en bij de opening vind ik het moment dat de slinger van kinderen hand in hand door de zaal heenloopt richting podium moeilijk. Het zijn de gevluchte kinderen uit het AZC, waar we de Tour voor rijden. Ik voel bijna tranen opkomen.
Geert Kamps
Bij de ALV 2017 heb ik mij voorgenomen mij dit jaar meer te verbinden met Gaul! en ook met Warchild. Op een manier die past bij waar ik in geloof: de wereld veranderen kun je zelf, te beginnen dicht om je heen. Van daaruit heb ik als symbolisch doel gekozen om EUR 1100,- aan sponsoring op te halen. Symbolisch: In Eelde zitten bij onze kinderen 11 statushouders op school, EUR 100 per kind maakt EUR 1100,-. En ook al vallen deze kinderen ‘formeel’ niet onder de TeamUp actie, daar zou ik mij gedurende de actie wel voor in gaan spannen. Niet wetend hoe, wel wetend dát het zou gaan lukken.
Drie dagen achter elkaar 200km fietsen had ik niet eerder gedaan. En meer dan EUR 1000 ophalen voor een goed doel ook niet. Mijn valkuil in deze is alleen gaan aanmodderen. Waarmee ik vaak wel een heel eind kom. Maar veel beter is om anderen om hulp te vragen of te kijken hoe zij dit soort dingen aangaan. In een artikel van Christiaan Warger las ik dat hij naar zijn zakelijke afspraken fietste. En zo vrij gemakkelijk aan kilometers komt. Dat heb ik ook gedaan. Bijvoorbeeld naar relaties in Emmen en Zwolle. Soms vóór 05.00u op de fiets om 90 km verder om 08.00u aan de slag te kunnen. Voor de sponsoring heb ik dankbaar gebruik gemaakt van de tips via Gaul.nl. En over de (schaamte-) drempel heen gestapt om ook bij mijn zakelijke relaties de (minder-)hand op te houden.
Ervaringen die ik niet snel zal vergeten:
Wat een warme douche om onderdeel te zijn van deze groep en mij daarin te kunnen laten onderdompelen:
- Liane die een prachtig artikel met foto regelt in het Gezinsblad in Assen
- De plekken waar we gastvrij worden ontvangen, mogen overnachten en ontbijt krijgen
- Het benefietconcert dat vól overgave georganiseerd wordt. En waar wij een soort ‘eregasten’ zijn.
- De stops onderweg: niet alleen eten, ook warmte, verhaal kwijt kunnen en toilet geregeld.
- De manier waarop het team elkaar helpt: fitte Gaullisten die lange kopbeurten doen en anderen uit de wind houden.
- Het warme welkom bij Warchild in Amsterdam.
Ervaring die ik nooit zal vergeten:
De kinderen van de Interschool en het AZC in Ter Apel. Toen zij begonnen te zingen: “Morgen zal het vrede zijn…” dacht ik: “hier doen we het voor.”
Conclusie:
Het gaat uiteindelijk niet om het fietsen, niet om een concert of feest. Het gaat om kinderen te ondersteunen om weer te kunnen spelen. Vrij van gedachten aan de situaties waarin zij geleefd hebben in een oorlogsgebied. Daar op ónze manier ónze verantwoordelijkheid in nemen. Als medemens, als kind, als Gaulist!
Paul van Bakel
Wat mij echt bij zal blijven van deze “sponsor tocht” zijn de momenten voorafgaand aan de tocht wanneer je, soms uit onverwachte hoek, ontzettend positieve en enthousiaste reacties krijgt op de vraag om een bijdrage te doen. Als fanatieke wielrenner is het eigenlijk niet heel moeilijk om niet-wielrenners “achterover te laten slaan van verbazing” door achteloos mede te delen dat er een monster tocht ondernomen gaat worden. Wanneer je dit koppelt aan het rijden voor een goed doel, een doel dat concreet is en dichtbij huis, dan volgt ook vaak de oprechte waardering voor deze onderneming, wat weer een extra stimulans is om te proberen nog meer sponsoring binnen te halen!
‘De mannen van de radio’ waren er ook bij, dikke pret was dat. Een mooi voorbeeld van de lol die we met elkaar hadden in een groep die bestond uit oude en nieuwe bekenden, mensen waarmee je al jaren fietst en mensen die je pas net hebt leren kennen. Gelukkig allemaal besmet met hetzelfde Gaul! virus, allemaal net een steekje los en allemaal prima in staat om 600 km in drie dagen af te leggen. Samen met de drie man sterke begeleiding verliep de hele tocht dan ook heel soepel en al die uren op de fiets leken dan ook zo voorbij gevlogen te zijn.
Mareille Konijn
Dag 1 en 2 hadden we wind mee. Door super teamwork reden we met een gemiddelde van 29-30 kilometer per uur door Nederland. Dag 3 was andere koek, vet wind tegen die naar mate de dag vorderde steeds verder aantrok. Met als climax een heftige hagelbui op de dijk langs het Gooimeer. Kon ik op dag 1 en 2, om de goede wil te tonen, nog af en toe een mini stukje kopwerk doen was dat op dag 3 kansloos. Zelfs het wiel houden lukte toen niet altijd meer. Zonder mopperen hielden de anderen me uit de wind of gaven me een duwtje zodat ik weer aan kon sluiten.
Kippenvel momenten: het kinderkoor van de interschool van de AZC in Ter Apel dat het benefiet concert opende met ‘mag ik dan bij jou’ van Claudia de Brije en de aankomst bij War Child. Na mooie dankwoorden deden we op een zonnig dakterras een afsluitende TeamUp oefening. De Gaul! TeamUp Tour voor War Child is volbracht.
Jantinus Ziengs
Dat je met een groep verder komt dan alleen, zeker tegen de wind in. Met een groep kun je meer bereiken dan wanneer je het zelf wilt doen. Ik denk dat de meesten van de groep niet zelf die dagen van 200km fietsen hadden kunnen volhouden, maar omdat we het in een groep deden, en de groep kan, kunnen de individuele mensen het ook.
Dat iedereen binnen een groep z’n eigen rol heeft: De een is windbreker, er is iemand die de route in de gaten houdt, er is iemand die checkt of de groep wel bij elkaar blijft, er is iemand die zorgt voor de ontspannen sfeer tijdens de stops. En dat je een gemengde groep moet hebben om het te kunnen volbrengen. Als je alleen maar windbrekers hebt, of alleen grapjassen in de pauzes, kom je toch een stuk minder ver.
Anky Spanjers
Mijn meest memorabele moment deel ik waarschijnlijk met iedereen: het moment dat de kinderen van de Interschool de donkere zaal van het Boschhuis binnenkwamen, in witte Warchild-shirtjes, hand in hand, in een lange slinger, en daarna de kinderen zingend op het podium. En dan het gevoel ‘hier doen we het dus voor’.
Wil daar de volgende momenten aan toevoegen:
Dat we door Ter Apel reden en daar zomaar ineens, midden in het dorp (voor de deur van Marga bleek achteraf, de vrouw die het benefietconcert organiseerde) pontificaal de grote gele Gaul-vlag aan een brug zagen hangen. Ik kreeg daar echt even kippenvel van: die hing daar na 400 km als welkom voor ons, voor wat wij aan het doen waren, en als opmaat voor het concert ’s avonds. Welkom in Ter Apel!
Dat we in Coevorden onder een paar grote kastanjebomen stonden te schuilen voor een hoosbui, wachtend tot het over was. Iedereen was wat anders aan het doen, Liane was ergens in een kroeg naar de WC, Jantinus was een loempia eten, Ello vond dat het allemaal wel meeviel, Sebastiaan zat in een van de busjes, Casper was een meefietsende Ketting-man aan het helpen met zijn band, het begon langzaam door te regenen, en ik stond een beetje te mijmeren en te bedenken dat dit toch eigenlijk wel heel prachtig was allemaal. Waarna we toen het weer droog was in vliegende vaart langs het kanaal richting Ter Apel reden, in het kielzog van twee Ter Apelaars die op ons verzoek de route wat hebben opgerekt tot 200 km. Wat overigens de fietsers achterin de groep pas doorkregen toen Ter Apel wel erg lang niet in zicht kwam, en ze een voor een kwamen informeren wat we eigenlijk aan het doen waren 😉
Dat we de eerste nacht met zijn allen op onze matjes bij elkaar in een stoffige timmerfabriekskantine, de vraag van Michiel van Dijke om een Gaul-petje voor onder zijn derny-helm, het gevoel van naar huis te fietsen op weg naar De Proloog, de lunch in Tilburg die precies goed was zowel qua broodjes als qua entourage, de goede zorgen van Berry in Amerongen, overal en nergens de grappen en mooie verhalen, Casper en Herman en Jo die er voor ons waren en precies wisten wanneer we wat nodig hadden, de grote gele Gaulvlaggen onderweg, de prachtige plekjes voor onze tussenstops, zoveel mogelijk naar binnen zien te werken zodra je bij de bus was, het feit dat overal waar je langs rijdt iemand daar wel een herinnering heeft liggen, of roots, het royement van Geert en Doris, de mooie gesprekken die ontstaan als je uren met elkaar op de fiets zit, dat ik nu eindelijk een echt Gaul-windstoppertje heb, de zorg voor elkaar binnen de fietsgroepjes, het gevoel achteraf dat je drie dagen in de zon hebt gefietst (wat aan de fietsen te zien toch niet helemaal kon kloppen), de voorgerechtpasta in Ter Apel die het hoofdgerecht bleek te zijn (maar ach, alles is betrekkelijk), het gevoel van ‘mijn mooiste moederdag ever’, het gedicht van Carel André, beetje weemoed bij het afscheid nemen, ineens ‘Mag ik dan bij jou’ op de radio wat heel anders klinkt dan daarvoor, dat je eigenlijk helemaal niet moe bent op maandag alleen een beetje uitgehongerd, en dat je op maandag van verschillende mensen hoort ‘ik moest nog aan jullie denken toen het zo begon te stortregenen zondagmiddag’ etcetera etcetera.
Al met al zo’n weekend waar je heel lang op kunt teren 😉
Herman Jongbloed
Het meest indrukwekkende moment en met tranen in mijn ogen heb ik het gezien en gehoord. Dit was het zingen van de kinderen in Ter Apel in “Boszicht” van: “Mag ik bij jou zijn”.
Het vertrek van zeer enthousiaste en gemotiveerde Gaullisten uit Geleen. Met als doel te fietsen voor kinderen met een oorlogstrauma. Het aankomen in Amsterdam met z’n allen zonder problemen met een heel mooi onthaal en een geweldig gedicht.
Doris de Rooij
Vermoedelijk staat het bij iedereen in het lijstje,maar dit was gewoon ook het meest indrukwekkende moment: de AZC kinderen die de liedjes ‘Morgen zal het vrede zijn’ en ‘Mag ik dan bij jou’ zongen. Tranen verbeten, net als vele anderen met mij. Het heeft fietsen voor War Child voor mij nog veel betekenisvoller gemaakt nu het eens zo dichtbij me kwam en ben dankbaar voor dat ik dit mocht ervaren en de band van de groep die daardoor ook verder groeide.
Eerder die avond heb ik dubbel gelegen om ons theatrale ongeloof dat het heerlijke bord pasta dat het Boschhuis ons voorschotelde alles was wat we te eten kregen. Dat ik hoopvol sprak: dit is het voorgerecht toch? Dat het bord van Bart op tafel werd gezet, toen onze borden leeg waren en hij er nog niet zat, dat we er als hongerige wolven op loerden. Dat Richard, Sytske en ik er aan het begin van het concert ertussenuit zijn geknepen naar De Ark om nog wat zoute sticks, eierkoeken en reepjes weg te werken. En dat we nog serieus op Google gezocht hebben naar een snackbar in de buurt. Had ik echt zo’n trek? Niet eens, we kwamen gedurende de dag immers niets te kort met onze 3 geweldige verzorgers, het was vooral een mooie gag 😉
Eigenlijk helemaal geen zin meer hebben, maar nog even een rondje hard fietsen op dag 2 eraan vastplakken, omdat je toch echt niet met minder dan 600km aan kan komen / Ontspannende slaapliedjes in de kantine van de timmerfabriek / De prachtige landschappen met veel fris groen en jonge beestjes / Blij zijn met een paar fikse regenbuien, want anders is het geen echte Hollandse tocht geweest / Verrassend warm onthaal overal /En memorabel blijft ook de algehele goede sfeer, gezelligheid en fijne gesprekken met iedereen gedurende de hele tocht. Bijzonder hoe makkelijk en fijn het was om in een groep met grotendeels toch vreemden op te gaan. Goeie lui, die Gaulisten 🙂
Still happy 🙂
Sebastiaan van der Meer
Giechelende mannen
Donderdagavond 11 mei. Een gastvrije en zweterige bedrijfskantine, de lucht van arbeid en hout nooit ver weg.
Een groep mannen en vrouwen in slaapzakken. In die groep een groepje, ze kennen elkaar. Al heel lang en in vele hoedanigheden, van startende liefhebber tot gesoigneerde coureur en terug. En die mannen giechelen, als schooljongetjes. En dat zijn ze ook. Bevrijd van kinderen, luiers, werk, hond en meer.
Spanning lachen ze weg, heel hard en heel veel. Tot het pijn doet, en nog even meer. Tranen van plezier biggelen over wangen, tot de laatste hikkend in slaap valt.Morgen zijn ze vroeg wakker, hun schooljongetjes ogen vol verwachting en plezier.
IJzeren Marga
In een ver verleden werd ik 4e in De ronde van Ter Apel. Memorabel door de weergaloos goede benen die avond, en het telefoongesprek met een meisje uit Ter Apel de volgende dag. Ze had een ongekende en te snijden Groningse tongval.
Dat meisje was niet Marga. Marga die ik in gedachten steeds ijzeren Marga noem. IJzeren Marga, slecht muren met enthousiasme, straalt een ijzeren wil uit. Brengt verbinding, krijgt dingen voor elkaar. Maakt de wereld mooier, en maakt Ter Apel een wereldstad waar alle uithoeken bij elkaar komen en samen zingen. Prachtig. Ik gun iedereen in zijn dorp of stad een IJzeren Marga. Daar wordt de wereld mooier van.
Liane de Wit
Mijn twee meest memorabele momenten:
Fietsend door Nederland dwars door de verschillende provincies realiseer je je in wat voor prachtig land we wonen. Dan ga je beseffen dat er ook landen momenteel verwoest worden door oorlogen en ellende waar ook kinderen deelgenoot van zijn. Om dan na een lange fietstocht in Ter Apel aan te komen en dan de kinderen van de Interschool van het AZC , sommigen krap 2 weken in Nederland, in gebrekkig Nederlands het lied ‘De Speeltuin” van Warchild ambassadeur Marco Borsato te horen zingen was echt indrukwekkend. Kippenvel. Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten.
Het moment waarop we door Staphorst fietsen en heel Staphorst in zondagse kledij over de weg slentert en fietst, omdat de kerkdienst is afgelopen. De jeugd net in het pak of lange rok en alles van boven de vijftig in traditionele klederdracht. Sommigen vriendelijke groetend en glimlachend, maar ook werden er her en der afkeurende blikken richting de ‘zondagsrustverstoorders” op de racefiets gebezigd. Zeer bijzonder om mee te maken. Ik had verwacht dat , zelfs Staphorst, wel een beetje met de tijd mee zou zijn gegaan anno 2017. Prachtig om te zien en te ervaren vanaf de racefiets.
Marco Out
Geroerd, van het begin….
Ik vond het supermooi, hoe Michiel van Dijke de wielerbaan Geleen ons gastvrij onthaalde. In eerste instantie beschouwde ik dat als een “als wielrenners onder elkaar-geste”, het openstellen van zijn hobby en zijn werk bij Timmerfabriek Helwig.
Tot hij de cheque overhandigde vanuit de beperkte financiële middelen van de wielerbaan. Dat Gaul! veel meer is dan fietsen alleen, dat viel voor mij toen volledig op zijn plaats!
Geroerd, tot het einde…..
Ik weet het niet. Ik merkte dat ik geëmotioneerd was toen ik in de Helmholtzstraat bij War Child in mijn remmen kneep. Was het de bevestiging dat ik na mijn nare heupblessure van vorig jaar toch weer op mijn lichaam kon vertrouwen? Nooit immers reed ik in drie dagen zo veel kilometers. Was het toch iets van vermoeidheid? Was het de voldoening van een mooi event met leuke mensen? Of was de confrontatie met War Child opnieuw het besef van het goede werk dat ze daar doen?
Ik weet het niet. En dat maakt me ook helemaal niet uit.
Sytske de jong
– Eten in Ter Apel: Ik heb eigenlijk nooit enorme honger bij het fietsen, ik moet eerder op letten dat ik met die heerlijke verzorging overal niet meer eet dan nodig. Maar de avond bij Ter Apel bleek ik toch ook echt enorme honger te kunnen hebben. In eerste instantie dacht ik dat ons eten een voorgerecht was. Even later dacht ik dat het voor een voorgerecht misschien wat veel pasta was. Maar ik keek wel reikhalzend uit naar het toetje (verwend als we aren door Berry). Dat toetje kwam niet. Het koekje bij de koffie was niet genoeg. En Bart wilde zijn nagekomen pasta ook al niet delen. Wat een honger had ik nog steeds. Uiteindelijk maar terug naar de baptisten gegaan om daar nog een zak zoute stokjes uit mijn eigen voorraad leeg te eten :-).
– Training tegenwindfietsen van Floris en Ello door Flevopolder: Opeens waren daar de langverwachte en erg gevreesde uitgestrekte vlaktes van de Flevopolder waar we dan toch onze eerste echte portie tegenwind voor de kiezen kregen. Floris en Ello reden op kop, ik en Geert erachter.
Normale mensen rijden tegen de wind in kopbeurten die niet langer zijn dan nodig. Floris en Ello rijden tegen de wind in zulke harde en lange kopbeurten dat ik me in het tweede wiel na een half uur begon af te vragen of het ook een optie zou zijn om het tweede wiel af te geven. Ik vreesde het moment dat ik op kop kwam en dit tempo door moest zetten, ik ging er steeds vanuit dat dat moment snel zou komen. Maar nee. Na (voor het gevoel) een kopbeurt van enkele uren gaven deze mannen pas af toen er weer wat boompjes stonden.
Floris van Overveld
De kleine 600km van Geleen via Tilburg naar Overberg, dan naar Ter Apel en met de finish in Amsterdam zitten erop en we hebben genoten. De eerste 400km gingen relatief makkelijk met wind in de rug. De etappe naar Amsterdam hadden we een pittige tegenwind maar daar hebben we dan maar een goede intensieve training van gemaakt.
Twee momenten zullen me bij blijven. Om te beginnen de opening van het benefietconcert dat in Ter Apel voor onze acties was georganiseerd. Kinderen van de AZC school, sommigen nog maar net in Nederland, zongen ‘Mag ik dan bij jou’ van Claudia de Breij. Voor velen van ons, zeker ook voor mij, een moment waarop we hard op ons lip moesten bijten om niet in tranen uit te barsten. Dit is waar we het voor doen!
Verder kregen we in het zicht van Amsterdam -figuurlijk- en Almere Haven -letterlijk- een apocalyptische hagelbui te verwerken terwijl we op de Gooimeerdijk fietsten. Geen enkele beschutting dus. Doorfietsen was onmogelijk, de hagelstenen sloegen keihard op ons in. De beschutting hebben we toen bij elkaar gezocht. “Mag ik dan bij je schuilen….”
We Team Up
Symbolisch voor het feit dat we dit met elkaar doen. We Team Up! Met elkaar geven we elkaar beschutting en dan vooral de kinderen die dat zo hard nodig hebben. Diepe, diepe dank voor jouw aandeel daar in! Samen hebben we de dromen van heel wat kinderen weer wat zonniger gemaakt.
***
Wat is er aan dit alles nog toe te voegen? Voor mij dat het een voorrecht was zoveel bijzondere mensen te ontmoeten die bereid waren heel veel tijd in de actie te steken. De meeste namen kwamen al voorbij. Ik denk aan Jo, Marco en Herman, aan Michiel, aan Marja en Ruben, aan Gief van de Doorentrappers. Maar ik denk nu vooral aan Jorrit en Floris. In de voorbereiding waren ze al de drijvende krachten, die als geen ander het wapen beheerste om mensen charmant aan het werk te zetten. Als wegkapitein waren ze tijdens en rond het fietsen de spillen om wie alles draaide. Steeds verbaasden ze me weer met hun onuitputtelijke energie, voortdurende waakzaamheid en een niet te verwoesten goed humeur. Het was een voorrecht om jullie met de organisatie een klein beetje te mogen helpen!
Michiel Zonneveld