2013: Na een week toeristisch fietsen in de Dolomieten en genieten van het goede Italiaanse leven, was de tijd aangebroken voor het echte grote werk “La Leggendaria Charly Gaul” in Trento. Het jaar daarvoor had ik voor het eerst kennisgemaakt met het fenomeen cyclo in de Deux Alpes en dit smaakte naar meer. Wat was er nu mooier om in het prachtige Italie een cyclo te fietsen vernoemd naar Charly Gaul evenals de naam van de wielervereniging waarvan ik lid ben. Bij de inschrijving werd het al snel duidelijk, dat het niet om een knullig toertochtje ging. Sponsoren, materiaal en ploegwagens waren al ter plaatse. Het was een drukte van jewelste. Aan de startlijst te zien was het een internationaal deelnemersveld, met hier en daar een verdwaalde vakantievierende cyclotoerist uit Nederland. De startbescheiden werden opgehaald en een leuk idyllisch restaurantje in de binnenstad van Trento werd aangedaan. De menukaart stond vol met koolhydraatrijke gerechten, dus daar zou het niet aan mogen liggen!
Start
Mijn vriend en ik stonden in het startvak op het Piazza Duomo in Trento. Ik raakte in gesprek met een van de weinige Nederlanders, die mijn Gaul! pak herkende en daaruit concludeerde dat ik dus ook uit Nederland kwam. “Op het vlakke stuk moet je erbij zitten en aanpikken in het wiel”; werd mij geadviseerd. Het tempo zou direct al heel hoog liggen en de eerste schifting zou nog voor de eerste beklimming worden gemaakt. De linten voor de diverse startvakken werden weggehaald en langzaamaan schoven we verder op naar voren. Het werd stil op het plein met duizenden renners. Opperste concentratie….. Het startsignaal klonk en daar gingen we. Het advies van de Nederlander werd opgevolgd, meters maken in het wiel tot aan het plaatsje Lavis waar de eerste col begon. Onder luid geschreeuw van talloze Italiaanse toeschouwers reden we over een lange brug Trento uit richting de bergen. De eerste klimmetjes verteerde ik goed en ik begon langzaam aan wat op te schuiven in het deelnemersveld. Door de adrenaline kende ik weinig angst en durfde ik ook in de afdalingen er vol voor te gaan. Het ging als in een flow, het voelde heerlijk! Na ongeveer 10 kilometer kwam de eerste serieuze beklimming naar het plaatsje Giovo.
Afdaling
Na Giovo werd de afdaling ingezet en deze was vrij bochtig kon ik mij herinneren. Ik voelde in een flits mijn achterwiel onder mij vandaan glijden. Dit is het laatste moment wat ik mij bewust heb meegemaakt. De Nederlander uit het startvak, fietste achter mij en zag het ongeluk gebeuren (hoorde ik achteraf). Ik lag met fiets en al, was buiten bewustzijn en lag met mijn hoofd op het wegdek in een plas bloed. Na ongeveer een kwartier kwam ik bij en ik maakte een verwarde indruk. Ik gaf aan dat ik verder wilde fietsen, terwijl ik op de grond lag met m’n voeten vastgeklikt in de pedalen. Volgens de man leek het alsof ik een epileptische aanval had want ik zwaaide met m’n armen wild om mij heen….. had een angstige blik in m’n ogen. Het leek op een soort van ‘kortsluiting’ in mijn hoofd, vertelde hij. Na het verlenen van eerste hulp pakte hij mijn mobiele telefoon uit mijn achterzak en belde het alarmnummer. Toen ik af en aan bij bewustzijn was, vroeg hij de naam van mijn vriend. Dit nummer zocht hij op in m’n telefoon. Mijn vriend die iets voor mij fietste stond verderop in de afdaling al te wachten. Hij schrok zich uiteraard kapot en fietste als een speer naar boven. Daar trof hij mij aan liggend op het wegdek in een grote plas bloed, met aan mijn zij de hulpvaardige Nederlander.
Ziekenhuis
Een akelige en traumatische aanblik was dit voor hem. De ambulance arriveerde tegelijkertijd. Ik werd op een brancard gelegd en ging samen met mijn vriend per ambulance naar het ziekenhuis van Trento. Daar aangekomen, werd ik linea recta een CT scan ingeschoven voor een foto van mijn hoofd. Tegelijkertijd werd mijn fietsbroek opengeknipt en werden oppervlakkige schaafwonden behandeld. Terwijl mijn vriend stond te wachten werden er twee brancards binnen gevoerd, die tegenover elkaar werden opgesteld. Op beide brancards lagen renners, de fietsschoenen bijna tegen elkaar aan. Mijn vriend vroeg aan een verpleegkunidge of dit ‘normaal’ was. “Ja hoor, bij de Charly Gaul calculeren we in dat we het druk gaan krijgen” zei ze in gebrekkig Engels. Best bizar. Na de CT scan werd ik doorgerold naar een kamer op de afdeling neurologie en kreeg een infuus toegediend. Daarnaast werden wat functietesten gedaan door de artsen. Toen mijn voeten bewogen bij aanraking, slaakte mijn vriend een zucht van opluchting. Pffff gelukkig geen verlammingsverschijnselen. Ik zou mogelijk nog kunnen sporten. Dat was tot dan toe altijd mijn ‘way of life’ geweest…….
Van de eerste dagen weet ik vrij weinig. Scherpe momenten en verwarde momenten wisselden zich af. Mijn vriend reed elke dag ruim 200 km heen en terug naar Trento, vanaf de camping in Brunico om mij te bezoeken. Meerder keren kwam hij langs terwijl ik alleen maar lag te slapen. Ik was de eerste dagen erg verward en stelde constant dezelfde vragen. “Waarom ben ik hier? “ “Wat is er gebeurd?” “Ik wil even mijn vader bellen”. Terwijl ik dit soms net al gedaan had. Ook zat ik op heldere momenten te vragen aan de artsen of ik wel weer terug mocht naar de camping. Werd ik van de gang af geplukt en uit het winkeltje met het infuus aan mijn zijde. Ik had al zover onderhandeld met de doktoren, dat ik alleen maar nog een handtekening hoefde te zetten dat het mijn eigen verantwoording was om vervroegd te worden ontslagen. Ik deelde mijn kamer met 3 Italiaanse dames die geen woord Engels spraken. Toch ontstond er een band en met handen en voetenwerk, konden we communiceren. Er lag een vlotte dame tegenover mij die een klein beetje Engels sprak en de menukaart vertaalde en lieve kadootjes meenam uit het ziekenhuiswinkeltje. Na een week werd er een nieuwe scan genomen en de bloeding in het hoofd was deels weggetrokken. De Italiaanse arts besprak met mij dat ik het de komende tijd rustig aan moest doen “no competative cycling for six weeks” ik had een contusio ceribri. Ik zag al weer mogelijkheden om toch te kunnen sporten..….
Bij thuiskomst in Nederland ging ik vrij vlot weer aan het werk. Ik ben leerkracht en werk met jongeren die ernstige gedrag- en of psychiatrische problemen hebben. In de eerste weken merkte ik dat ik moeite had zowel met het onthouden van de namen van de jongeren als met omgevingsprikkels. Gaandeweg werd het steeds beter en verdwenen de restverschijnselen van het ongeluk op de achtergrond. Toch bleef ik concentratieklachten houden en kon ik geluiden slechter filteren. Tot op de dag van vandaag revalideer ik nog steeds in een revalidatiecentrum voor traumatisch hersenletsel.
Wielrenners
Daar trof ik in een lotgenotengroep een dame die ook een hersenkneuzing had opgelopen na een val van de fiets. Met het verschil dat zij is aangereden door een groepje racefietsers die op een fietspad haar tegemoet fietsten en door bebossing de weg niet goed konden overzien en de bocht te krap namen. Een middagje recreatief fietsen met haar man, eindigde in de traumaheli van het UMCG. Ze heeft net als ik last van de restverschijnselen van het hoofdletsel. Zij is uitgevallen op haar werk en slaapt daarnaast slecht, doordat ze door een gebroken neus die slecht gezet is, moeite heeft met haar ademhaling. Dit was heel erg confronterend voor mij . Ik behoorde tot die doelgroep die frontaal op haar in waren gereden. Door mee te doen aan een cyclo in het hooggebergte wist ik dat ik een risico aanging, dit in tegenstelling tot deze mevrouw. Zij fietste puur voor haar plezier op een zonnige zondagmorgen met haar man op een fietspad door het Friese dorpje Surhuisterveen.
Ook ik fiets met dit soort racefietsgroepen en het gaat soms maar net goed. Hieruit blijkt dus maar weer dat een fietspad geen wielerbaan is. Dit moet je niet een ander aan willen doen. Versnellen of ‘sparren” met je fietsmaten, daar waar het kan en dus niet op onoverzichtelijke fietspaden. De huidige aandacht voor weggedrag en het maken van gezamenlijke afspraken binnen Gaul! is een terechte en belangrijke discussie, naar mijn mening!
Schokkend relaas, goed en fijn dat je het deelt met ons! Hopelijk voel je je steeds beter en kom je zo goed als weer op je oude niveau. Ik ben het hartgrondig met je eens dat het fietspad (en meer in het algemeen de openbare weg) geen wielerbaan is, daar zijn de cyclo’s dan weer goed voor 🙂