In de zomer van 2015 organiseerde Gaul! haar “Eerste Omloop van IJburg”. Gaulist van het allereerste uur en stukjesschrijver van dienst “Rosanno” deed verslag.
“De renners in passage hadden geen remmen op de fiets, maar een baard. Op zich niks bijzonders. Wel een scherp contrast met een decennium geleden, toen ik bij de inschrijftafel van een criterium stond met de stoppels van zes dagen op de kin. ‘Soigneer je!’, zei de dienstdoende dikkerd van de rugnummers bestraffend. Ik mocht nog wel meedoen, maar het was onder protest.
In het verhaal ‘Morele politie’ schreef de legendarische Tim Krabbé bijna 25 jaar geleden dat voetballers zich een uiterlijk kiezen dat tien jaar voordien voor progressief doorging, en dat die achterstand bij wielrenners zeker 25 jaar was. Welnu, in iets minder dan 25 jaar, heeft de wielrenner die achterstand bijna ingelopen. Er lijkt een algemene hergroepering op handen van de mode van de meute, en die van de coureur. Gruppo compatto. De wielrenner en zijn fiets zijn hip. De urban track cyclist op zijn vintage fixed gear is een fokking early adopter. Of zoiets. Zelfs de dames met de felrode lippen en een achteloze knoet in het haar kunnen de voordeur van het gekraakte grachtenpandje niet verlaten zonder een 1978 Raleigh onder het kontje, met de handjes zeer oncomfortabel onderin de beugel en de ketting net zo min ontspannen op de 52×13. De 11 zat er toen nog niet op, ziet u.
Zelfs in het profpeloton zijn de eerste hipsterbaarden gesignaleerd. ‘Stofzuiger’ Paolini. ‘huilie-huilie’ Geschke en ‘BBQ’ Ten Dam horen bij de early adopters van de beroepsrenners. De enige echte innovator is de pedaleur de charme Dave ‘Z’ Zabriskie, die een jaar of tien geleden zijn kwetsbaarheid trachtte te compenseren met een Wolverine-imitatie. Qua onkwetsbaarheid leverde hem dat verder vrij weinig op. Afijn. Tijdens de eerste Omloop van IJburg mocht een peloton Dave Zabriskies het spits afbijten met een fixed gear race op een criteriumparcours. Een noviteit die mijn hoofd op hol deed slaan van mogelijke innovaties. Ik dacht aan een criterium op de bmx-fiets, of een bmx-race op de fixed gear. Dat zal een klap geven! Toen ik was aanbeland bij de ploegentijdrit op de bmx-fiets ben ik maar opgehouden met fantaseren, want mijn hoofd tolde van alle mogelijkheden die er zijn om stoer te doen voor de vrouwtjes.
Gelukkig gingen al spoedig de amateurs en junioren van start, zodat ik kon genieten van wat good old fashioned bike racing. Hier en daar was een baard te zien bij een renner die zijn gevoel voor stijl en traditie nog onvoldoende had ontwikkeld, maar een kniesoor die daarop lette. In de tweede ronde vormde zich een kopgroep van elf man. Voor Gaul! zat kopman Arjen Bos mee, maar hij moest enkele ronden verder de kopgroep laten gaan. Hij had een baard van twee weken, dus in die zin was zijn verbanning naar het peloton meer dan terecht.
Het peloton, dat trouwens flink was uitgedund door de wind en het lastige parcours, sputterde nog wat tegen, maar al voor halfkoers was duidelijk dat de winnaar van voren zat. De sterkste van de koplopers was Erik Dekker. Met zijn gladgeschoren kin kuste hij rondemiss Suzanne, die een gesoigneerde renner duidelijk op waarde wist te schatten.”
“Rossano”
