Vier dames die na een uitgebreide warme douche het nog steeds koud hadden, zes kerels wiens atletische lijven trilden als espenblaadjes: het weer was niet top tijdens het NCK 2017 op 30 september. De wind viel grotendeels mee -daarover later meer- maar na een flauw najaarszonnetje in de ochtend trok er een grijze natte deken over de Flevopolder waaruit in toenemende mate regen omlaag ruiste. Evenwel luidt een oude wielerwijsheid dat iedereen daar evenveel last van heeft, maar dat is makkelijk praten vanuit een droge volgauto.
Debuut
Er was een prachtig debuut, namelijk een Gaul! damesteam bij de NCK. Anky, Annika, Ellen en Yvonne waren door Bob goed voorbereid. En Sebastiaan zette de kers op die taart door een op de minuut gepland minutieus warming-up schema voor te schotelen. Na een start over natte klinker in de prettige chaos die wielrennen zo kenmerkt denderden de dames de polder in. Het draaide goed, heel goed! Mooie aflossingen, goede communicatie, een ploegentijdrit uit het boekje.
Tot dat de beruchte Ketelmeerdijk opdook. Eerst een klim die zichtbaar pijn deed in de benen en meteen daarna harde wind vol in de bakkes. Niets twee Beaufort die de weer-app op de telefoon aangaf, leugenachtig ding. Aan de rietkragen en windmolens te zien minstens het dubbele. Vier worstelende dames in de wind, het tempo ging er even helemaal uit.
Na het keerpunt werd dat tempo wel weer opgepakt en weer ging de machine geolied draaien tot aan Dronten. De uitslag: 23e uit 30. En dat zonder snelpakken, tijdrithelmen en dichte wielen. Allemaal zaken die enorm schelen. Kortom, een waardig debuut en de opmaat naar meer!
Pech
Ondertussen bereiden de mannen zich in een buitengewoon regenachtig Dronten voor op de Tacx, begeleid door Alle en Sythe. NCK veteraan Albert moest wegens ziekte helaas verstek laten gaan. Ook de Gaul! powerhouses Arjen, Erik, Frank, Mark, Ron en Vincent glibberden over de klinkers naar de polder. Ze draaiden meteen aardig, maar er was zichtbaar ook wel wat onderlinge communicatie nodig.
Bij het beruchte Ketelmeer moest Erik passen. Nog vijf wagonnetjes over. Mark was wat aarzelend bij de natte bochten, totaal begrijpelijk, en moest iedere keer stevig bijbikkelen. Om vervolgens een prima kopbeurt te doen. Maar een slinger in het groepje deed hem helaas in het groene gras van de Flevopolder belanden. Nu nog maar vier.
En of de duvel er mee speelde, enkele hectometers later, uit het zicht van Mark reed Ron lek. Met nog maar vier mannen in de strijd moest dat wiel gewisseld worden. Alle deed dat in recordtempo, maar in zo’n tijdrit is lek een doodsteek. Het duurde even voordat het ritme was hervonden. Locomotief Ron sleurde de trein vervolgens naar Dronten voor een 49e plaats. Met zoveel pech is dat niet eens een slechte prestatie, maar uiteraard wil je meer als atleet. Volgend jaar de revanche!