Dit verhaal gaat niet over de zonovergoten 210km die we vandaag hebben afgelegd. Niet over het zuigende noordoostenwindje. Niet over een ontwakende Veluwe. Niet over een blinkende IJsselvallei. Niet over Sebastiaan die met lekke banden worstelde. Niet over de geweldige ontvangst met kwarktaart bij een van de tussenstops. Niet over eindeloze fietspaden met recreërende Drenthen. Niet over vier toffe noordelijke Gaulisten die ons het laatste stuk op sleeptouw namen.
Kinderen en kippenvel
Dit verhaal gaat over kinderen en kippenvel.
De kinderen waarvoor wij fietsen. Althans hun naar Nederland gevluchte broertjes en zusjes.
Vorig jaar verraste het kinderkoor van de interschool van het AZC in Ter Apel ons bij een voor TeamUp georganiseerde benefietavond. Wij stoere sporters braken emotioneel af bij de enkels bij het horen van ‘mag ik dan bij jou’ uit de keeltjes van kinderen die kort tevoren nog in oorlogsgebied hun toekomst kapot gebombardeerd zagen worden.
Oorlog en vrijheid
En wij, maffe Gaulisten die drie keer 200km door Nederland fietsen voor TeamUp, kregen het podium om te vertellen waarom wij voor die oorlogskinderen fietsen. Omdat voor ons fietsen de ultieme bron van vrijheid is, omdat wij in de luxe leven die vrijheid te kunnen beleven. Die vrijheid zetten we graag in en delen we graag met de oorlogskinderen wier dromen zijn kapotgeschoten. Hen weer kind te laten zijn, daarom fietsen we voor War Child.
En daar staan we dan ineens, in ons bezwete fietspakkie, voor het publiek van het Bevrijdingsfestival. Een omgeving waar je als wielrenner jezelf niet meteen verwacht terug te zien. De organisatie is ook danig onder de indruk van de aanblik van gespierde fietskuiten. Weer eens wat anders dan de gemiddelde rocker. Het publiek kijkt nieuwsgierig toe. Geert Kamps brengt onze boodschap bezield en krachtig over.
Mag ik dan bij jou
En dan komen de kinderen. Het publiek wordt stil.
“Als de oorlog komt,
En als ik dan moet schuilen,
Mag ik dan bij jou?”
Kippenvel.