Mijn eerste keer….
Na een matig sportjaar is het in de tijd van de vallende bladeren een goed moment om over het volgende seizoen na te denken. Afgelopen jaar heb ik mij voor de eerste keer een heel jaar gericht op de triathlon. Het hele jaar voelde ik mij gewoon niet top. Te moe, te weinig moraal om diep te gaan in trainingen. Zwemmen liet nauwelijks progressie zien, hardlopen gelukkig weer wel, maar met fietsen haalde ik niet mijn oude niveau. Zelfs Sloten uit rijden bleek een hele opgave. Mijn eerste actie: stoppen met zwemmen en met triathlon. De focus moest voor de eerste keer op de Run Bike Run. Het lopen gaan we rustig opbouwen om in maart weer goed te zijn. Met het fietsen echter heb ik andere plannen: mijn sjaspatat trainingsmentaliteit en dito koers prestaties moesten nog dit jaar drastische verbeteren.
Ik zou best eens voor de eerste keer aan meerdere crossjes willen deelnemen. Maar met twee kleine kids en een echtgenote die ook graag crosst, was dat plan gedoemd te mislukken. Totdat ik toch eindelijk een voordeel zag in mijn alsmaar voortschrijdende leeftijd: de 40+ categorie begon al bij 1977 en start een uur eerder dan de -40 categorie. Ondanks ouderlijke verplichtingen konden wij dus toch beide koersen. Dat de kids dan maar op zondag een uurtje minder slapen of door weer en wind naar een modderig veld in de omgeving van Amsterdam met pa en ma mee moesten zouden de kids ons vast wel weer vergeven.
De cross in Nes aan de Amstel was de eerste op ons programma. De eerste keer dat ik hier rij en de eerste keer bij de 40+. Het is een unieke koers om en door het dorp heen. De start is in het dorp. Ogenschijnlijk waren voor de gelegenheid de klinkers uit de straat getrokken. Glibberend het dorp uit om de, door de regen van afgelopen dagen, modderige dijk al zwoegend en ploeterend te bedwingen. De laatste koeienmest spetters van je bril afvegend duik je een parkje in dat net hersteld was van de cross 2015. Na wat draaien en keren passeer je de finish door een karakteristieke modderpoel.
Dit ritueel herhaalt zich een minuut of 45 waarna je gezellig in de achterhoede eindigt (37ste in mijn geval). Maar goed, met een grote grijns op mijn met koeienvlaai bedekte gelaat nam ik mijn kinderen in ontvangst van de ega die aan haar modderbad mocht beginnen. Nou ja in ontvangst nemen… Ik probeerde toch enige afstand te bewaren aangezien het geel van Gaul! niet meer te lezen was en ik dat schattige roze jasje van mijn dochter toch echt roze wilde houden. Snel met fietskar (met huilende zogeling) in één hand en een wat tegensputterende twee-jarige in de andere hand naar de kleedkamer. Lekker tussen de oude mannen met grote verhalen en het gehuil van mijn kinderen zo goed als het kon omgekleed en weer naar buiten. Nog steeds met een grote smile even Mama aanmoedigen.
Mijn eerste conclusie: een goede training en dat je op een ATB rijdt en daarmee kansloos bent voor een goede uitslag boeit niet…. of wat nu als ik beter was gestart, of toch een crossfiets had… nee het is een blijft een training. Spielerij.
Zeven dagen later: de cross te Waarderpolder. Mijn eerste keer op bezoek bij wielerclub HRC Excelsior”. Gezegend met een onontkoombaar effect van een hoestend en proestend gezin toog ik met een lekkere bulderhoest op mijn ATB naar Manage Schoteroog. Dik aangekleed tegen de kou met een zacht windje in de rug reed ik rustig naar de Manage. Het zou mijn eerste keer worden om door een manage heen te koersen. Het parkoers loopt namelijk op, rond en door de manage. Met uitzondering van een klim en de daarop volgende 180 graden bocht, die ik uiteindelijke het snelste kon ronden door uit te klikken en mijn fiets om de paal te slingeren, was het parkoers niet heel technisch.
De lange zandstroken waren voor menigeen een flink obstakel. Ik houd daar wel van.
Een stukje koers relaas: Bij de start stond ik direct na de eerste 20 in de competitiestand opgesteld. Het startsein klonk en ik was redelijk goed weg, een modder pad op, kleine slinger, bocht naar links onder een laag hangende tak door en het hele veld op een lint. Gas er op en meteen inhalen, elke plek is er één (word ik nu echt fanatiek?). Ik haal renners in en soms is het stuivertje verwisselen. De laatste ronden ben ik in gevecht met een technisch vaardigere atb-er, maar ik was sterker op de zandstroken. Met nog een ronde te gaan besluit ik in zijn wiel te blijven tot de zandstrook en dan rammen. Ik pak een gaatje. Volle bak door, mijn ademhaling lijkt meer op hyperventileren, mijn longen gieren en mijn hartslag maakt overuren. Ik kijk om het gat wordt groter. Even verder achter mij zie ik de raceleider. Ik ga niet gedubbeld worden! De technische zone: geen risico de heuvel op en aflopen, op de fiets springen, 180 graden bocht, een bruggetje, twee enkele “oxers” over en de laatste keer door de manage en ik passeer de finish (18e). Volledig gesloopt hang ik over mijn stuur. Een hoestbui zorgt voor een stevige fluim. Na een beetje te zijn bijgekomen fiets ik met een slakkengang wind tegen naar huis. Ondertussen denk ik: “Wat nu als ik een crosser zou hebben”…
Nee het is training. Spielerij! Je kunt overal wel een aparte fiets voor aanschaffen. Maar wat is dat ploeteren in de modder toch leuk. Leuke, verrassende parkoersen, leuke organisaties, zelfs de coureurs lijken haast mensen (bedekt met modder wel te verstaan).
Update maandagavond: mijn eerste crosser wordt woensdag afgeleverd.
met dank aan Leah en Hamish voor de foto’s
Mooi stukje Mark, ik zie je komend jaar ook graag op de weg bij de oude mannen koersen.