Stilte. Slechts het geruis van de meer dan gestaag neerdalende regen. In de stilte baant een veelkleurig doornat peloton zich een weg naar boven. Geen geluid dan dat van draaiende kettingen, geen kik, geen kreet. De regen, de niets en niemand ontziende regen zuigt alle geluid in zich op. In volle inspanning een volkomen verstild moment in mijn eigen Processie van Echternach.
We zitten midden in La Charly Gaul. Een cyclo die per traditie gereden wordt door een flinke Gaul! delegatie. Het even traditionele inrijden de dag voor de wedstrijd van Vianden naar Echternach doen we in een prachtige nazomerzon. Werkelijk niets doet vermoeden dat de herfst morgen hard los barst. Behalve de veelvuldig geraadpleegde weer-apps dan toch. We zoeken net zo lang tot dat we een app vinden die een minder pessimistische voorspelling geeft.
Raar seizoen
Ik heb niet zo’n idee waar ik sta. Dit seizoen was in zichzelf nogal een processie van Echternach, de start en finishplaats van morgen: twee stappen vooruit, een achteruit. In de winter had ik last van een slepende rugblessure. Daarna heb ik me langzaam in vorm gereden, maar deze zomer werd ik geplaagd door materiaalpech. De uren die ik wilde trainen, moest ik besteden aan het regelen van reparaties en dat soort dingen. Allemaal klein leed, maar het zorgde er voor dat ik nog geen wedstrijd heb gereden en dat ik de gebruikelijke parcoursverkenning heb overgeslagen.
Ik heb dan ook besloten dit maar eens open en relatief ontspannen aan te vangen. We zien het wel, ik ga gewoon genieten. Hoewel ‘genieten’ niet het woord is als we ’s ochtends naar de start toerijden. De regen klettert neer en de lucht is loodgrijs. Ik weet dat die nattigheid niets meer uitmaakt als je eenmaal onderweg bent en alle lagen van beschaving hebt afgeschud, maar nu sijpelt het moraal met iedere regendruppel weg.
De klim naar Berdorf
Als we ons opstellen in het startvak, wordt het evenwel droog. We zetten ons op gang en rijden geneutraliseerd naar meteen de eerste pittige klim van de dag, die naar Berdorf. Daar is de neutralisatie meteen heel erg ten einde. Ik besluit de berg net iets anders aan te pakken dan vorig jaar. Niet meteen volle bak aanklampen, maar heel erg hard een eigen tempo rijden. Uiteindelijk blijk ik een seconde langzamer te zijn dan in 2015, maar voel me een stuk minder uitgewoond. De kop van de strijd, die ik halverwege de klim nog in het vizier had, is er nu wel echt vandoor. Ik nestel me in een groepje en duik de afdaling in.
Die ligt nat, dus het is oppassen geblazen. Des te meer omdat ik op een gloednieuwe fiets rij die ik nog niet door en door ken. Beneden komen we vlak achter een andere groep uit en we poefen dat gat snel dicht. Voorin ontwaar ik een Gaulist. Het blijkt Ello. Valt me niet tegen om in ‘zijn’ groep te zitten. Ik laat me lekker meebollen in de groep.
Achterdeur
We slingeren ons door Luxemburg, door Vianden, op naar de eerste van drie lange beklimmingen. Ik ken het land goed, maar weet het toch te presteren om precies voor een hellende strook een energiereep af te pellen. Op het moment dat ik ‘m in m’n mond stop is het een paar honderd meter volle inspanning. Geen vlekkeloze timing dus.
Op het eerste pièce de résistance van het drieluik legt Ello een moordend tempo op. Mijn aanvankelijke trots op een ploeggenoot smoort snel in de volle inspanning om de groep bij te houden. Het gaat. Maar het gaat niet van harte. Als ik achter me kijk zie ik een gapend gat. Ik ben van de groep de spreekwoordelijke achterdeur waarlangs renners roemloos verdwijnen. Op wilskracht bijt ik me vast in de deurpost. Bovenop een stuk vals plat met wind vol in de bakkes. Gevaar! Met een sprintje nestel ik me in luttele centimeters luwte van de renner voor me. Wederom blijk ik de portier van de achterdeur te zijn. Ik hang er nog aan!
Panne
Ik schakel naar het buitenblad en ontdek dat mijn voorderailleur aanloopt. Dat is niet de bedoeling. Naar binnen schakelen gaat, naar het buitenblad steeds moeizamer en op een gegeven moment gewoonweg niet. De conclusie is snel getrokken, de derailleurkabel is losgegaan. Dat is zo gerepareerd, maar het betekent dat ik deze groep voorgoed gedag moet zeggen want die minuut rij je in je eentje niet meer dicht. Ik berust er maar in. Mede dankzij het besef dat ik aanklampacties zoals op de achter ons liggende helling maar beperkt kan volhouden.
Het grote zwemmen begint. Ineens moederziel alleen, af en toe aangemoedigd, af en toe meewarig aangekeken door een verkeersregelaar. Ik zie voor me een groepje en probeer daar naar toe te rijden. Dat wil niet. Het gat wordt kleiner. Maar te langzaam en te weinig. Na een half uurtje spartelen ben ik opgelucht dat ik achter me een groep zie opdoemen. Daar ga ik maar eens bij aanhaken.
Een prof?
We rijden een stuk vlak naar de laatste beklimming van de zware serie van drie. En meteen de moeilijkste. Ik vind het best hard gaan. Een blik op m’n Garmin bevestigt dat gevoel. We gaan 50 km per uur. Erger is dat dit wordt geregeld door één jongen die het hele eind kopwerk doet. Hier is dus iemand in volle wedstrijd 10 kilometer lang 50 per uur aan het rijden…… Hij draagt een Giant Alpecin tenue en later zie ik dat hij de bijbehorende fiets heeft. Volgens mij en anderen is hij dus iemand die erop zit, op hardfietsen.
Die conclusie trek ik zeker als ik ‘m in de beklimming rustig zie plassen om daarna weer vrolijk voorbij te komen dansen op 15% bergop. Ik hoor ‘m Deens praten en mijn deductie achteraf is dat het waarschijnlijk om Søren Kragh Andersen moet gaan. Dat bericht is evenwel onbevestigd maar het is fijn om zo’n locomotief te hebben.
Pluvius
Op de hoogvlakte die we opstormen voel ik een druppel. Dan nog een. Een koude wind steekt op en voordat we er erg in hebben zitten we in de plenzende regen. De mouwstukken die ik in het flauwe herfstzonnetje had afgestroopt gaan meteen weer omhoog. Het giet nu werkelijk. Zou Mart Smeets nog commentaar geven en la Charly Gaul verslaan, hij zou er “Pluvius” hebben bijgehaald. U kent dat wel van de Mart. Zo’n moment.
We gaan –tot mijn grote geluk- iets voorzichtiger de afdaling is. We draaien naar het zuiden en ik concludeer dat we dan wel een beklimming tegen moeten komen. Die conclusie wordt helaas bevestigd. Twee keer zelfs. Twee venijnige kuitenbijters die ik ken van heerlijke ontspannen trainingsweekenden in het prachtige Luxemburg. Nu is het vol aan de bak in de stromende regen. We rijden tot aan de velgen door een waterval omhoog. Langs smalle, natte weggetjes weer omlaag, bibberend door een paar nare bochten.
Voor me doemt een Gaul! shirt op. Over het algemeen geen goed nieuws. Het is Jakob, die niet bij mij in de groep hoort te zitten. Knieproblemen, is zijn harde verdict. Hij besluit bij een bordje Echternach af te steken. Verstandig.
Kramp
We stevenen op de finale af. Een soort lus om Echternach heen langs korte, nare, zuigende elkaar te snel opeenvolgende klimmetjes. Toch boezemen die me niet zozeer veel vrees in. Het zijn meer de afdalingen er tussenin. Dat wordt erger als mijn achterwiel in een bocht weg slipt op een zebrapad. Ik blijf gelukkig van mijn remmen af en weet de slip te corrigeren. Om me heen zijn zo af en toe fietsers minder fortuinlijk. Een man maakt een vrij spectaculaire buiteling tussen een verkeersbord en prikkeldraad door. Goed gemikt! Alleen de bocht wel gemist.
Op een van de klimmetjes voel ik een bepaald verkeerd soort spanning in mijn benen. Kramp! Nee! Niet nu! Ik kan bij de groep blijven zonder dat ik me forceer. Ik heb niet zoveel drinken meer, dus dat gaat de oplossing niet brengen. Ik realiseer me dat ik nog een gelletje heb en daar zitten ook vaak wel wat krampverminderende mineralen in. Ik besluit minimaal op het placebo effect te vertrouwen en werk het gelletje weg. Dat is in een halve afdaling nog een soort worsteling met een onwillige dop, maar ik weet de staart van de groep nog net te houden.
Heel houden
Overeind blijven en alles heel houden is het devies. Ik hang achteraan, hetgeen me soms slachtoffer maakt van gaten die anderen voor me laten vallen. Ik ram die gaten dicht en schuif meer naar voren. Ik zie dat we in Hinkel zijn. Het einde van het gedraai, gekeer, geklim, gedaal en geglij. Nu vlak naar Echternach!
Andermaal nestel ik me in de comfortabele buik van de groep. Op een gegeven moment gaat me dat wat vervelen en ik besluit voorin tempo mee te draaien. Achter me wordt getwijfeld en ik zit op een gat. Au. Dat was niet de bedoeling. Ik ga het nooit volhouden om in m’n eentje voorop naar Echternach te rijden. Ik doe wat halfslachtige pogingen maar merk tot mijn paradoxale opluchting dat de groep er weer bij komt. Ik blijf nu wel voorin zitten om nog een aardige klassering te pakken. De laatste kilometer. Nu voorin blijven! Gedoe in de laatste bocht, twee kerels glijden over een zebra tegen het asfalt. Gekraak van carbon en gevloek. Nu doorrijden over de keien en we zijn er!
Ik blijk 92e te zijn geworden. Een verbetering van mijn beste klassering tot nu toe! Ter relativering: door de omstandigheden deden er een stuk minder mensen mee. Maar ja, wie niet meedoet…..
Gaul!
En Gaul! heeft het wederom niet slecht gedaan. Supertalent Sjors Beukeboom is 5e geworden. Dat is buitenaards goed! Andere Gaul! nieuweling Marius Mulder 32e en Ello 54e. Dat zijn serieuze klasseringen! Bij de mannen 60+ pakken Evert van Ravensberg en Marc de Bokx de 2e en 3e plaats. En Liane de Wit wordt 3e bij de dames 40+
De jaarlijkse processie is weer voltooid. In Charly Gaul waardig weer dit keer.
Onder de indruk? Doneren aan mijn actie voor War Child Holland kan nog: https://www.gaul.nl/…/de-processie-van-echternach-voor-een…/