Het geluid van ruisende regen. Een zalig geluid om je nog eens om te draaien in je bed. Mijn wekker dicteert echter dat ik op moet staan. Om 8:30 klinkt in Amerongen het startsein voor de Gaul! TeamUp Tour 2019. Twee fietsdagen van 200km. Naar respectievelijk België en Duitsland en terug naar Amerongen.
Een blik op de buienradar. Nederland is een massieve blauw-rode vlek. De enige reden dat de moed niet in de nog droge schoenen zinkt is de voorspelling dat het vanuit het zuiden uit droger zal worden. In de autorit naar Amerongen regent het nog ontmoedigend hard, maar bij de start is de hoeveelheid neerslag draaglijk.
Heen-en-weer-hork
In twee groepen van acht gaan we op pad. Op de Lekdijk naar Wijk bij Duurstede staat de wind op kop en begint het weer even serieus door te regenen. Dat helpt voor de heroïek van de dag, zullen we maar zeggen. Op de pont treffen we een meneer die nog chagrijniger is dan het weer. De heen-en-weer-hork blaft ons toe dat we met de fietsen links op moeten stellen en dat betaling anders dan cash ons op kielhalen komt te staan.
Aan de overzijde van de Lek is het droger. Dat valt weer mee. Alleen stuiten we enkele kilometers verder op een hindernisbaan. Een opgebroken weg zorgt ervoor dat we met fiets en al op gladde fietsschoenen over een glibberige balk een sloot moeten oversteken. Mathieu van der Poel zou dat lachend met een wheelie doen, maar wij zijn maar gewone stervelingen.
Actieve fietshaat en liefde
We vervolgen onze weg langs fietspaden die een actieve haat jegens fietsers bij de lokale overheden doen vermoeden. Om de paar honderd meter ligt het pad weer aan de andere kant van de weg, zodat we weer een oversteek hebben die niet zelden wordt ingeleid door rare haakse bochten en andere hindernissen.
De medeweggebruikers zijn echter bijzonder aardig en we krijgen regelmatig voorrang. Toppunt is een vrachtwagenchauffeur op een provinciale weg die zijn voorrang ruimhartig aan ons schenkt. Het kan dus wel. Hoffelijk gedrag roept hoffelijk gedrag op.
Hugo
Richard krijgt z’n eerste (spoiler alert!) lekke band. Een aantal kilometers verderop z’n tweede. Terwijl hij besluit dan toch maar een binnenband aan te leggen -hij rijdt tubeless- leest Jorrit een mail voor waarin de voordelen van tubeless banden worden uitgelegd. De doorgaans gelijkmoedige Richard kan met moeite weerhouden worden van het werpen van een wiel richting onze voorzitter.
Onze processie gaat verder langs bomen met de gelijknamige rupsen. Na een stop in de zaterdagochtend-en-we-doen-boodschappen-met-de-auto-spits in Vlijmen -waar kennen we dat van?- vervolgen we onze weg door de Loonse en Drunense Duinen. Richard rijdt weer lek. Nu weet ik het zeker. Het is de vloek van Bokkenrijder Hugo. Zegt je dit niets? Bezoek Villa Volta in de Efteling. We besluiten de volgauto te bellen voor een nieuw wiel. Ondertussen heeft Marco ook lek, beter getimed kan niet; hij kan rustig een bandje wisselen terwijl we in de inmiddels doorgebroken zon wachten op de bus. De andere groep -ook geplaagd door lekke banden- komt aan en besluit eveneens tot een wielwissel.
Bels Lijntje
Ons treintje zet zich weer in gang, na Tilburg over het Bels Lijntje over het tracé van een oude spoorbaan. We landen in Baarle-Nassau waar vuurwerkshops en het duidelijke gebrek aan welstandscommissie meteen helder maken dat we de Belgische grens zijn gepasseerd. Dan weer een stukje Nederland totdat het ritmische getik van betonwegen aangeeft dat we andermaal in België zijn. Daar worden we verwelkomd door een alleraardigst meisje op een step -de dochter van Serge- die ons naar het huis van Serges schoonouders leidt waar we een meer dan heerlijke lunch genieten.
Over bochtige en modderige wegen gaan we weer richting noorden. Inmiddels heeft zich op onze fietsen een stevige zandlaag vastgezet. En niet alleen op onze fietsen. Ook onze lijven en gezichten gaan verscholen achter een grijze smurrie die ze in Amerika zo toepasselijk Belgian Toothpaste noemen. Dat is nu letterlijk zo.
Campina
De rotzooi komt ook mij op een lekke band te staan. Mijn bandenlichters -heb ik die wel eens gebruikt?- blijken niet opgewassen tegen hun taak en verdwijnen gebroken en wel in een vuilnisbak. Gelukkig zijn we met meer en kan ik twee wel adequate lichters lenen.
We rijden door de wondermooie Campina. Geluk op een fiets. En we ravitailleren weer in Vlijmen. Een bordeauxrode auto compleet met spoiler stopt. Een vlassnorretje met zilveren schakelketting stapt uit. Zijn er stiekeme opnames van een nieuwe New Kids film? Of we een herdershond hebben gezien? Euh nee. De hond blijkt ontsnapt naast een slagerij. Dan zou ik niet ver zoeken……
Rivieren
Verder over de Maas en door het rivierenland. Op de dijk naar Beneden-Leeuwen rijden Mark -die hetzelfde drieluik rijdt als ik- en ik op kop. We voeren het tempo op. Zwijgend denken we alletwee dat het wel pittig is maar dat we vooral niet afgeven voor het volgende dorp. En dat blijkt dan best ver te liggen. Een mooi blokje getraind. Doris dankt ons door de bordjessprint te pakken.
Bij de Prins Willem-Alexander Brug neemt mijn groep de trap. De andere groep blijkt netjes fietsend de weg te hebben gevolgd zodat we samensmelten. Eensgezind rijden we naar de pont bij Amerongen. Die blijkt een stuk vrolijker schipper te hebben dan die bij Wijk bij Duurstede. Je kunt je werkdag wel leuk maken. In een zonnetje landen we in Amerongen. Dag 1 zit erop!
Dag twee
Na een nacht vol krakende luchtbedden op het moment dat iemand ging verliggen op de vloer van de theaterzaal in de Proloog en een heerlijk ontbijt op pad voor dag twee van de TeamUp Tour. Nu richting Duitsland. Dat doen we in een groep van negen. Een deel van de deelnemers deed maar een dag mee en een ander deel gaat voor de 100 kilomter -i.p.v. 200- aangevuld met verse Gaulisten die met hen meerijden.
Nu zonovergoten dijken. Door het rivierenland en de immer leuke klim van de Italiaanse Weg langs Arnhem. Weer een pontje. Verder langs dijken naar Lobith. We komen een mammoet tegen. Echt waar. Jorrit verhaalt dat het een reconstructie is van botten die gevonden zijn bij de werkzaamheden aan de Betuwelijn. Ik dacht dat ik vol nutteloze feiten zat?
Zon
Marnix rijdt lek. Dat is gelukkig meteen alle malheur van de dag. Hij verhelpt het terwijl vriendelijke fietsers ons groeten. Wie wordt er niet vrolijk van zo’n zonnetje? Door een stukje Duitsland op naar de lunch aan de voet van de Peeskerberg. Daar blijkt de gelijknamige ronde aan de gang. Als we in plaats van de verwachte kaderplaatjes stuurbordjes zien, concluderen we dat het om een toertocht gaat.
En bloc, niet te verwarren met à bloc, over de Peeskerberg en dan via de brug bij Emmerich naar Duitsland. We stuitten op werkzaamheden. Het bord bij de afsluiting rept van ‘lebensgefahr’. Dat roept voldoende ontzag op om toch maar om te rijden.
Reichswald
Aan de horizon het Reichswald, waar we naar toe klimmen. Door de bossen weer naar Nederland. In Groesbeek treffen we een BMW die een parkeerplaats verlaat en ons dus alle voorrang van de wereld moet verlenen. Dat doet hij niet. Hij gaat zelfs actief in de weg rijden. We kijken de chauffeur aan. Die heeft een hoofd waarvoor je acuut de Explosieven Opruimings Dienst zou bellen. We speculeren over de aard van zijn probleem, maar een vrolijke dag heeft ie in ieder geval niet. Gelukkig is het een uitzondering, vele weggebruikers zijn buitengewoon aardig tegen ons.
Over de Zeven Heuvelenweg naar Nijmegen. De immer supportive Kirsten staat met de volgbus langs de kant. We besluiten evenwel iets verderop aan de Waalkade in Nijmegen te pauzeren. Wat er niet bij wordt gezegd is dat we op weg daarnaar toe nog even de loeisteile Holleweg mogen trotseren. Nu ja, dan is de ravitaillering echt verdiend nietwaar?
Finale
In Nijmegen getuigt de natte weg van een net langsgetrokken bui, maar wij vervolgen onze weg door een heerlijk zonnetje. Wel een pittig windje schuin op kop langs de dijk waar Serge en Marnix ons met een lange kopbeurt doorheen trekken. Serge praat net zoals hij fietst: gestaag en onophoudelijk.
We nemen de Tacitusbrug ook via de trappen. Dan naar Rhenen. Een paar kilometers verderop staat Stijn, de negenjarige zoon van Mark ons op te wachten om de laatste tien kilometer met ons mee te fietsen. Soeverein op kop loodst hij ons over de Amerongse Berg. Nu eens geen strijd met het mes tussen de tanden, maar solidair als groep over de laatste hindernis naar de immer gastvrije Proloog.
Een geweldige derde TeamUp Tour zit erop! Los van lekke banden zonder malheur en met rond de 10.000 euro opbrengst voor War Child!
